Retro

"Cando morra hei de chamar a Deus en voz baixa
por medo de mancalo cos meus beizos"

Manuel María Fernández, Poeta Nacional

Ás veces viaxo a terra da area
e atopo alí mil grans que se enrabechan nos meus pés
e agardo a que a auga da primavera os refresque,
que apague as brasas que o tempo prendeu.

que facil é, contentar a un neno,
dirán algúns, que fácil é.

Cando son novo e me abandona a reuma
que conxela da cabeza aos pés
ando de novo caminhos entre xestas e piñeiros,
vou máis alá da abelaira e baixo, libre, libérrimo
cara a parediña onde a auga corre ceiva
e as pantasmas das vacas pacen en paz e harmonía.

Canta facilidade, dirán algúns,
"deixando que os nenos se acheguen a min".

E vou alí e sentome na porteleira aberta
e fito o instante... as árbores, a auga, as pedras, as paredes, camiños...
O mundo enteiro para min,
o paraiso eterno chegando a min.
Lembro sempre...
e que fácil é contentar a un neno,
cunha fogueira a arder,
e sempre lembro aquelo de que
"o salgueiro arde sempre aínda que sexa inverno"

O meu tio Benigno Alberto,

feliz el e limpo de corazón que está vendo a Deus.