Galiza ecoa viva

"E tamén, lentamente,
con voz do noso tempo
falar da dor dos homes que nos miran,
dos latexos de chumbo nos ouvidos,
da mau atada á roda dos motores
decindo adiós ao fumo
que rube dos tellados tristemente."

Celso Emilio Ferreiro, Eu quero ir a lugo,

Longa noite de pedra, 1962

Terra a miña
que volve da historia
a entregarnos en Cima de Vila
o doce aroma  da paz.

Desde as carballeiras de Lugo
ás azuis costas de Ortegal...
Terra a miña.

Que polas súas corredoiras corren
pantasmas de nenos que un día foron
fillos de ninguén.
Nenos loiros cando quero ir e vir
a través do teu corazón ás túas mans.
E vou a Lugo poeta amigo, Xosé Terra.

Terra a miña
de vales e faros
noites de luar
onde discorren
as bágoas llos risos
os éxodos llas colleitas,
onde podo ver esta noite prateada
o doce aroma do hoxe e do maña .

Terra a miña
Onde atoparme cos meus mortos
en confomidá!


-Quería subir con este poema un comentario que un día escribiu aqui moi fermoso o garcia do outeiro sobre o monte faro que é a "voz que ecoa" mais non o dou atopado... Mais estaría ben se o atopades o escribades nos comentarios outra vez :D