Pareceume que as portas
do paraiso se abriran
de repente
diante de min
ou que o numen
dunha divinidade celta
desas que veneramos
inaugurando agosto
resplandecía aí serpenteando.
Movín un pé como asegurándome
estar en terra,
debullei os ollos no frío do inverno
que non era agosto.
Alá no fondo dos meus ollos
a través duns ramallos
que tamén formaban a escena
baixaba o Mera serpenteando
seu brillo cristalino
en curso cara o caudaloso Minho,
imaxe divina.
Nenhum comentário:
Postar um comentário