E vou, entro na tarde sombreada de areas,
Fito o meu redor, cálase o motor de xeito inerte.
Como acompañando ó silenzo vizoso e tranquilo
Coma un soldado que di: “si, señor!”

Continúo sobre a terra poirenta do vieiro
Sen máis axuda nin gasoil caos meus pes.
Vexo fontes, regatos cargados de fedor.
E sento, tranquilo acendo un cigarro, e penso.

Nada se move máis alguén ten licenza para se mover.
Armonioso e tranquilo dame un bico nos beizos: o vento.
Gozoso resposto con doce xesto na face esculpida por don quedo.
Vou, o sol queima, o sabor a barro desliza polas gorxas.

Ando, miro ó chao, ergo a cabeza, penso.
Non hai nada que temer, o mundo é eterno.
A folla cae ó abaneo, campas tocando a morto.
Bécquer existe na primavera, no outono muda ó ceo.

Follas murchas, lameiros verdes, paradoxo evidente.
Ríos cheos e cepas espidas na pasarela do inmenso.
Homes que traballan, pontes que se alzan do querer ó olvido.
Vou, lonxe daquí din que esta o ceo, e eu...só penso.

amencer

(criado a partires do último texto de carolina)