Houbo un tempo que se pechabas os ollos e non mirabas para ningures o mundo desaparecía o teu redor e non ficaba ninguén máis excepto ti. Envolvíaste nalgo que nin sequera ti podías ver pois o abrilos o mundo voltaba a recompeñerse, o caos. Eso que así o denominaron os antigos gregos e que en verbas de Anta é indescifrábel, inimaxinábel, inconcebíbel e moitas máis desas palabras que non servirían rematadas en -bel. Co paso dos amenceres dourados e as estalactitas nos buratos abertos da terra a maxia indescribibel para estes tempos de testimuños escritos foise extinguindo á vez que o facían os seus posuidores, á vez que ían camiñando detras do tiro e sentándose para participar da grande hecatombe, da procesión dos inmortais cara o Santo Andrés de Teixido. E ao fechalos ollos ou poñerlle as mans por diante o mundo foi desaparecendo cada vez menos deica que un día ficou alí a observalo todo. Aquel día case ninguén se decatou da mudanza e os viandantes das rúas occidentais esqueceronse de ver, ficaron cegos e encerrados no seu propio manicomio.
Só ficou aquela historia na mente dos poetas, nos seus boligrafos bic aliñados en cadea coma os chopos e biduieiros que foron matematicamente prantados en ringleira. Quizáis algún día volva aquí aquel silenzo ignoto, aquel bater de ás tralo paso do sol do amencer, ese cruceiro do sul soñado cara a arxentina a bordo dun barco... Quizáis cando se extingan os homes e fiquen só os nenos poidamos pechalos ollos e saber, que detras das pestanas o mundo desaparece.
Nenhum comentário:
Postar um comentário