De tódalas ausencias
a que máis doe
é a ausencia de esperanza
carcomida polo silencio do pobo
De tódalas ausencias
irrita a ausencia do nós
e a indolente arrogancia
de home de estado
sementando olvidos e promesas
coma quen sementa estupefacientes
De todalas ausencias
nin acordarme podo
pois se as xuntase
bañaría tódolos rincons do mundo
De tódalas ausencias
veu a ausencia de futuro
e díxome, che, compadre :
O día de mañán xa non haberá mañán
e entón viviremos nun agora constante
asfixiado por millons de primeiras do singular
De tódalas ausencias
irrita a ausencia de coraxe
mendigando alivios e compracencias
e a voz dos mortos que aínda viven
esixindo verdade, reparación e xustiza
De tódalas ausencias
crece a ausencia de memoria
pavoneando futuros
sementados na máis absurda nada
De tódalas ausencias
temen a ausencia de medo
As máscaras saen por fin
ao baile de disfraces
a música detense
a primeira voz
espida e núa
exclama, por fin :
Gardamos un silencio
bastante parecido á estupidez
Nenhum comentário:
Postar um comentário