Pesquisar este blog

domingo, julho 18, 2010

Ataraxia éxitus est

O faro apagou-se,
Como hei de navegar esta noite?

Em que partida de naipes
Encalhará a minha balsa?

Que orações rezarei
Desde o meu leito hedonista
Á minha virgem Ataraxia?

Qual será o meu porto
Se o faro se pagou?

Em que calma izarei as velas
Quando o silêncio lostrega no horizonte?

Quando virás Ataraxia
Caminhando sobre as augas
Para afundir a minha barca?

quando calmará a treboada?

2 comentários:

O rumor do vento disse...

Ese estado de ánimo é impagable. Sobre todo hoxe en día. Obrígannos a vivir a cen por hora e con ansiedade permanente. Tarde ou cedo ese modo de vida escacha, por dentro e por fora. Sociolóxica e vitalmente.

Gustoume, jorge.

AFP disse...

A treboada passará e sobre as augas caminharám os sonhos, nós ficaremos sós, no fundo das augas, sem barca nem leito nem balsa nem naipes... só com a noite. Abraço