No arrabaldo do amencer

*Orixinalmente postado en Crónicas da Marxinalidade.

"O tempo cheira a estación ferroviaria 
no arrabaldo do amencer,
cando os trens agallopan xemendo
por túneles de noite
e brilan luces misteriosas
nos bosques profundos"

Celso Emilio Ferreiro, 

Mentres imos andando

(Longa noite de pedra)

Vai pasando o tempo
pero eu máis tolo
do que non fun sempre cordo
sigo sendo o mesmo
e na voz dos montes
e na costa de Cima de Vila
desde o moredo
son incapaz de non seguir non soñando
que me converto nun super-guerreiro.
E de miralas follas das cepas
da viña dos da Oseira
e non falar con ela coma se foran seres
dotados de alma, de fala, de mirada...
Mentres de min rí algún vello
que por alí pasaba.
Vai pasando o tempo...
O meu corpo vai vello
mentres segue pechado en min
o que un día fun, cando era neno.