Medo de non terte
medo de non amar
medo de soidade infinda
medo da besta en min
medo do medo
Nacín no medo
crecín no medo
No medo do teu amor
no medo de futuro incerto
no medo do inefábel sen nome
no medo de recoñecer o infindo
no medo de non ser nada
Medo....
Medo de non gañarte a partida
medo de amor tenro e fráxil
----
No meu país, veu primeiro o exterminio
veu despois o medo
e logo quedouse o auto-odio
e tamén, si, o medo
Despois de decenios de fascismo
democracia secuestrada
e memoria silenciada
¿Seremos capaces dun acto de liberdade?
6 comentários:
Boa pregunta final!
Eu espero que a resposta sexa si.
Ainda que nos pensemos libres..estamos atados por fios invisibles que nos mesmos tecemos.
un bico
Gracias por comentar o meu poema.
Estou famento de amor, ¿importaríache darme algo?
:*
Os actos de liberdade fam-se, nom se pidem.
Havia umha cançom de Jorge Drexler que dizia algo así como "cada um dá o que recibe, e logo recibe o que dá" Drexler era, polo menos antes quando o seguia com máis asudiudade um poeta fabulosso.
Um saúdo
E para facelos... hay que quere facelos.
Parece sinxelo, mais non o é.
Fe de erratas : haI que querer facelos
Glups...
Gostei do poema tando deste como da sua continuaçom (Medo 2).
Postar um comentário