Será o teu grito
o noso último grito
Será a túa dor
o noso último suspiro
Non hai bandeira máis real
que o xordo latexo da túa dor
silenciada pola infinda arrogancia
do home branco
Non hai enfermidade máis ignorada
Non, non a hai
!Dor!
Dor da súa ignorancia infinda
Dor de especie fracasada
Dor de optimismo imposíbel
!Riso!
Riso de optimismo incurable
Riso famento de beleza e piedade
Riso medoñento, tímido, escurridizo
Hoxe firmei, por fin, a nausea infinda
que me provoca a túa historia
a túa inverve arrogancia
a túa vontade de tánatos
Hoxe, home branco que eu son
exclamo ante o universo :
perdón
Perdón por herdar a máis bárbara
das historias posibles
Nenhum comentário:
Postar um comentário