LITOGRAFÍA

Recordo o pasado

con

cada

trazo

de

escritura.

Hoxe

nin con

sorrisos cómplices,

estou das circunstancias

á

altura.

Din que todos os recordos

se van,

paseniño,

esquecendo,

eu quero ben de preto,

seguilos sen parar, tecendo.

Para tentar conseguir o sentir

do campo

ou da natureza,

só me queda

poñerme a escribir,

do común

que se torna

en rareza.

Amainou a tormenta,

puxen orde ao sentimento

mais aínda sego nun tormento.

Tic-ti-ti                        Tic-ti-ti

Recórdote por minutos sen verte

tódalas músicas soan igual,

todas me levan ao mesmo caudal.

Tic-ti                           Tic-ti

Ruído das augas dun río

cas sonoras pedras ao chocar,

parece que a todos se fan escoitar.

Tic-                             Tic-

Verdes plantas ao seu lado

parecen pola corrente arrastradas.

Mais están ben amarradas.

...                                ...

Xa se vía vir o temporal

era todo ultimamente in-tenso.

O próximo desastre era propenso.

Paixóns, pedras e plantas

arrastradas pola corrente.

E quedamos nus de repente.

Decido facerme planta

de litografía rodearme,

E así tentar expresarme.

Porque moitas veces

falan máis, do monte, as penas

cá algunhas voces por docenas.

Eu só precisaba

mainamente desafogar,

e así os tormentos litografiar.

Porque a natureza é sabia,

eu quixera dela copiar.

Só así me poderei salvar:

Pedras con frouma e plantas,

verde esperanzador, natureza,

a que me rodea, sen maleza.