Aló onde as cóbregas arrastran

nun asfalto que semella moderno

máis do que aquí tapa os baches;

Hai unha verdade universal, aeterna,

Só coñecida polas máis dianteiros.

Onde as verdades se miden polas línguas

a falar dos ollos máis belos, da pel máis tensa

e os ignorantes non son ilustrados

e os grandes non son humildes.

Aló hai unha verdade xigante

que nin os alfareiros de Gundivós

moldear souberon.

Aló que todos saben onde é 

que todos soñaron por onde se ía

que ninguén quer marchar da súa tutela

sobre as asfalto as cóbregas enchidas

se asoballan a sí mesmas.