HUMANIDADES

Sexa loucura, o berro, a gargallada.
Sexa o abraio, sexa o terror da noite.
Sexa a morte, xa que é precio da vida.
Sexa a cinsa, xa que é herdo do lume.

Marica Campo

Mentras a roda xira

é sinxelo non sentir

e seguir o empuxón.

-Even it´s easier to make sure

you don´t feel anything-.

A deshumanización

chega ao seu punto

ÁLXIDO

ata

que

cae

en

picado

cal empresario arruinado

no crack do 29 en Wall Street.

E tras a caída na rúa,

tras o choque co muro

quedando sen nada

-a nada que nada-

só nos queda humanizar.

Humanizarnos.

E somos Penélope

que tece e destece.

E somos Marcial

con haikus por epigramas.

-“@ que ten cu ten medo

pero @ que só mira para o seu cu

vai de cu e costa arriba”,

que diría o Leo.

E somos dolce stil nuovo

no Purgatorio de Dante.

E somos Caldeiros grandes

na barca dos soños da vida.

-“Decir que es sueño es engaño:

bien sé que despierto estoy.

¿Yo Segismundo no soy?

Dadme, cielos, desengaños"-.

Somos Humanidá.

Somos Humanidades.

Que nos quedaría pois para

sobrevivir e sobre-levarnos

se non foran as letras,

o sentimento e as historias,

o ti que escribe e o

eu que te leo?

Somos Humanidá.

Somos Humanidades.

Memoria histórica do sentir,

que nos fai latir:

Ser vivo, ser humano.

Humanidades.

N.B.: Revisando o papel das humanidades nesta época de crise absoluta.