“Non ten volta de folla

ti que tanto gostabas de estar quedo,

xa estás quediño e soio sin remedio,

inmobre coma un bichiño calisquera,

esquecido dos homes nun burato.

Ti que tanta xenreira lle tiñas aos bruidos,

xa tes contigo o silenzo cóncavo

dos abismos e das terras virxes”.

Celso Emilio,

Palabras a un morto.

Eterno cadaleito vivinte

esse meu rosto sem

expressom,

erguido nos velorios

recolhendo sempre

bágoas alheias

que nom me escorregam

-por fóra-.

Muro de casa de pedra

que encerreva o meu bater

preto infindo,

protexíame dos loitos.

No colchóm do padrinho

durmira

inda case co seu coraçom

latente entre as sabas,

perto el tapado com

manta de cristal

e traxe de pino, no comedor.

Num Maio, naquela primavera

do Caminho de Santiago,

com bexigas nos pés e na ialma.