Na última aperta do verán
Mirei ao ceo e vino ofuscado.
Entón, sentín o mundo irse
Ficar só eu na cima de vila ocupada
Entre bidueiros e chopos de nova planta,
Outono que xa chama
Sen máis ansia que caer
E deixarse ir a un chan abosvente e abonado.
Nenhum comentário:
Postar um comentário