Da desesperación

Só me quedan noites

Só vivo nelas desque o día se foi

E viñeron os corvos llas pegas

A cebarse no meu cadáver.

Neves de inverno me aterecen por horas

Gacelas de colmillos afiados me morden

Abelliñas de flor en flor me alivian veleno.

E só, na noite, son capaz de estar esperto

Que o día me rouba a sede que teño de vivir.

Fican para min mil e unha noites

Todas nelas vou e veño coma quen nace e morre.

Nacemos e na noite morremos

Esiximos, soñamos, o día llo amencer

Dozura de amenceres que non chegarán

Dozura é o teu nome que mata e tortura.

Quen en ti perderá o seus soños e os verá nacer

Pan sementado no tempo de colleitar.

Só me quedan noites

Noites habito aínda

Soños que veñen de pegas cubertos.