Chegará un día no que me esquezas
E bailen os mozos á noite no Avante
Cancións escritas por ti e feitas para outros
E eu, ficarei ermo na Cima de Vila esquecida
E por tanto liberada, portentosa, eterna.
Aqueles que salten sobre a madeira gastada
Non saberán a penas nada do que eu sei
Que provei a neve da antartida que arde
E que me quemei con ela aguardente extasiosa
Baixo as meles das torres da cidade dos cen mil ríos.
Que eu buceei nos adentros dun demiurgo
E esparexín neles sementes do mundo pequeniño
Que se ergue a golpes e se cabrea
Como se cabrean os cidadáns hoxe a pé de rúa.
Algún día no que no pé do piapaxaro
As almas dos que alí morreron na louseira
Chamen a Deus en voz baixa, para non mancalo,
Para axustar contas. Esquecido eu, soberbia e imperiosa ti
Inundáranse de versos os portos llas tabernas.
Poetas somos pois, todos,
O que baila e o que
ri
O que canta e o que salta
O que soña e o que ama
O que chora e o que sufre.
Poesía, agardamos o teu vento necesario.
Nenhum comentário:
Postar um comentário