O amor é un tren pasaxeiro
Chega só, dúas nas veces na vida,
Prepárate a cólleto ou afróntate
A vivir sen el.
Coma un solo de guitarra
No medio dunha multitude enfurecéndose
O amor apenas aparece
Na túa camisa e nos teus pantóns
Unha ou dúas veces por vida
Se non o ves pasar
Se o deixas escapar
Quizáis mañá teñas que agardar
A costume, ao monótono ver pasar
Dos días por diante dos teus cristais.
Anteollos sucios, gastados, empañándose
Dentro dun pub entre versos de vasos de tubo.
Son coma néboas que non deixan ver
Máis que
envidias in the other side.
Sólos de guitarra que se clavan
Ao pasar das horas na multitude enfurecida
Que berra: No time for love.
No time for love.
2 comentários:
Que pouca fe, dior mio!!! Nom mo creo!!
The love can come how many times as we look it for.
Ademais, á terceira vai a vencida, sabedoría popular!!!
hahahaha O poeta é um fingidor Evinha, realmente nom creo no amor mais que do xeito que Pessoa o cría.
Postar um comentário