Baixen voçes a velo cos seus ollos
abandonen os seus palacios de porcelana
e observen a miseria que emana
do po da terra.
Baixen voçes a sentilo coa súa pel
incendien as súas grandes propiedades
e observen cómo entre o fume
nace un mundo novo
gritando de dor entre as cinzas.
Baixen voçes dos seus pedestais
soltando lastre
ao seu vacuo narcisismo.
Cando menos o esperen
estarán saloucando de pena en silencio
rumiando unha soedade absurda
entre a pel de mulleres
que só son corpo
e os ocos afagos de amigos
que só son máscara.
Baixen, dunha vez, do reino das superficies
arranquen a anacos a pel
da medoñenta ilusao
que constrúen sobre a vida
e sobre voçes mesmos.
Diego Taboada; 2 Xuño 2012.
2 comentários:
Ficasse ótimo ou nom, dos 5, foi do que máis gostei! ;)
"Afinidades electivas". :P
:*
Beijo.
Postar um comentário