Non abrazo a nostalxia
coma se ésta fose o bálsamo
para un presente pútrido e doloroso
Incluso camiñar entre cristais e escombros
require a imaxinación suficiente
para afrontar o adverso
dende o impertinente desexo
de seguir vivindo
Dende o máis acá, oh, eu terra
invoco a túa materia, imperecedeira e móvil
como a célula nai das palabras
que emanan do meu corpo
Diego Taboada, 15 Xuño 2012.
2 comentários:
Falta o Salmo 4!! Parabéns pelos versos!
É certo, falta o 4. Qué despiste.
Non sei se en galego ficará "óptimo". Vou probar.
Postar um comentário