HISTÓRIAS VELHAS...

Mataria umha e 22.000 vezes

aos que contam cartos

sem contar nin umha vez

cos que de aturar estám já fartos.

Aos que se rin diante da nossa cara

co seu estirado rosto de asasino 

en serie,

que levan gadanhado muitas vidas

-muitas-

pelas súas misérias; 

porque som tam pobres

que só tenhem cartos.

E matam ao que menos tem

querendo face-lo coma el,

esquecendo

que os seus pés

pisam o duro chao,

tocam a terra, marróm,

da que saimos e voltamos

da que por muito que medremos

e nos alonxemos...

...a ela voltaremos.

Vim

torres

máis

outas

e

caerom.

Da

igual

o

que

subamos,

antes de que nos demos de conta estaremos de novo embaixo,

xusto no momento no que já será tarde para analisar

que pasou,

que falhou,

que ganhamos

ou que perdemos.

Daquela já nós estaremos

perdidos,

soio nos quedará ser terra.

Nom nos quedará o recordo

nim tampouco a terra

porque seremos parte dela.

Nom nos quedará nada.

Nom seremos nada.

Nada, nada, nada...

E chega a porto,

á porta

onde te encerran.

Ti só pensas en malmeter

onde segues créndote superior.

As catro paredes que te encerran

fante máis forte,

como se foram os quatro pés dum banco.

E pensando nisso, matas já coa túa mirada,

co teu sorriso, ca túa percha, ca túa presença.

Já podes pensar,

visualiças cada bilhete

coma un pasaporte de saída

que te devolve á vida.

Porque voltar á vida...

é pra uns casualidade,

pra outros ciclo vital,

eterna mesquindade.