No inferno iracundo da ribeira
soñeime ascendendo as túas pernas
co rio despregado no seu leito tal língua.
Entre as fragas asimétricas do Cabe
vin meus beizos arañar sobre o teu ventre
para conquistar o claro enérxico da túa choiva.
Ao seguir agarreime ao para-quedas
lineal e alevoso dos teus brazos,
aterricei na desembocadura da túa fala.
Era viaxe de traballos
alternando sol e sombra
ausencias e abrazos.
Ao espertar impelirme só podían,
neumáticos e ferros, maquinas da ciencia,
non había visceras do paxaro nin trompetas de anxo.
Nenhum comentário:
Postar um comentário