A TORRE

Torres, torres e mais torres

de hoje e de vai tempo

que mudam de pedras

endurecendo a minha

genealogia, esnaquiçando

a ialma que eu mantinha.

Dos     pés                          á                                            cabeza

son      unha                    TORRE                                  de Babel,

e preciso                                                                       dilucidala

escribindo                                                                      no papel.

As palabras                                                                          voan,

permanecen                                                                os recordos.

Eu, de fráxil                                                                    memoria,

camiño aínda                                                             sen esquecer,

levando ás costas                                                        gran historia.

Desafiando                                                               toda natureza

impoñendo                                                                 a miña razón.

Quixen lograr                                                            entendemento

perdín o acougo:                                                     ser do corazón.

Rompín                                                                     o inseparábel,

persigo agora                                                        a reconstrucción.

        Non sei se a estas alturas -no chan-  terá algunha solución.