Benditas incidencias soleadas,
Lugo terra do frío,
primavera lucense intrínseca
variábel de nubes e soles
sempre só eu a mirar...
Eppur si muove
o desexo prendido a unha reixa
encerrando entre telas brincadeiras do río.
Non podemos mirar con sentido,
forceps iracundos presión sobre as feridas.
Hai unha sede inmensa
de viño polas tabernas
carreiras ao redor dunha historia
tan tan vella.
Lugo, en ti mozas roivas,
de caleixóns ao sol.
Eu, quero ir a Lugo também,
mal lle pese a Xosé Terra
para plantar nos meus ollos
os soños da paixón.
Resucitación imposíbel
para este corazón anavallado
por outros corazóns que...
do paso non saíron
e nos perdemos buscando a estrada
de Monforte pola de Chantada.
Palavras se acenden
no maxin en brasas dun vello lume
verbas dun outro río lembrando ao meu.
Lugo onde eu souben
o que é perder, morrer,
Nenhum comentário:
Postar um comentário