Xestas, xestas e silveiras
enguedelhando os meus cabelos.
Páxaros no seu rechouchío
que ponhem voz ás minhas
verbas mudas.
Castro de janelas abertas
receptivo ás futuras
espranças,
hórreo que custodia
recordos de ladrilho,
alaranxado, coma
os solpores da sega
de telón de fondo
nunha pena sentada;
Lugo,
tamén ao fondo.
Entre medias,
o verde leira polo
que tantas veces
baixei
a
rolos.
E
máis
abaixo
estrada que atravesou
coa concentraçom,
e seguindo no descenso
macira de froitos
exquisitos que tanto
saboreamos e que
agora xa nom está. Secou.
Tronçou-na o vento,
sentiuse abandoada e morreu.
Orbazai, leva-me
a agatunhar de novo
por aquela árbore,
que um anaco de
maçá verde rinche
nos meus dentes
coma naqueles veráns
nos que quentava o sol
e non havía brisa.
Soio comiamos maçás.
Nenhum comentário:
Postar um comentário