É hora de que abrala navalla
É hora saques do fusil caraveis vermellos
Envoltos en espuma branca
Faino como ti sabes, lento,
Mais seguro, vital, brutal e rexo.
Que túas son a terra, a furia lla fala
Tira pobo pedras as mangueiras de auga
Leva o amor alá onde el falta.
Perdona sempre aqueles que asoballan.
Fala pobo, berra ou canta
Túas son as armas que non matan
Que crean e conciben vida
Tí tes bravura abondo
para tronzalos soños
Que o asasino, o ladrón llo infame sementan.
Um comentário:
Fermoso alegato ergográfico, que como ben dicía o poeta que ecoou versos eternos nados nos ventos do Courel, o escrito a man non é para ser lido, é para ser sentido, para que se sinta esa tensión gráfica!
Ogallá así se cumprise!!
Postar um comentário