Pesquisar este blog

terça-feira, setembro 29, 2009

Garabatos

Estacas com arume e pinhas
mexem-se na corda do vento
num invernal baile de salom vienês.
Pinheiros. Vara verde extrapolada
das montanhas aos bacelos,
fungueiros e estadulhos sempre vivos.
Guizos. Garabatos.
Verde. Verde esperança.
Corpo. Corpo cansado.
Cabeça. Cabeça quadrada.
E o que sinto, penso e creio
som, para a maioria, garabatos.
Bailemos um vals,
ou dous se som pequenos
e plantemos um pinheiro
nas hortas da tribo urbana
dos engravatados “pollitos bien”.
O leite, as vacas, as estrelas
os rios e o sol
os gandeiros e as leiras
para ti senhor.
Senhor banco benefactor,
senhor Estado espanhol dador de vida
centralismo todopoderoso
e com isto da movida,
re-movida
hai-che muito Pepé
yes-yes;
aqui nom passa nada,
a liga está ganada.
Baby Espanha
sayonara, sayonara!
Wellcome to Galiza
dumping, Prestige e mariuana.
Garabatos, garabatos,
muitos maragatos;
eucaliptos, eucaliptos,
muitos eucaliptos:
o sacho para os pobres,
os quartos para os ricos.

quinta-feira, setembro 17, 2009


Non me fagas
dormir soa
agora que me acostumei
á calor do teu corpo.
O teu arrecendo
segue nas miñas sabas
e nos meus sentidos.
Espero a túa chamada
na soidade
da que me fixeche escrava;
esa feliz dor
sempre presente ,
esa vertixe continua
e sosegada,
mal de namoramento.
Caín
mais deixa que sexa eu
a que me erga
soa
para cando ti
xa non esteas
ao meu carón.
Hoxe todos os recordos
caíron dende o balcón
do meu ático
esnaquizándose en anaquiños
e cravandose en todos os poros
do meu ser
formando xa, parte de min.
A miña música énchese de tristura,
de profundos sostidos
que me esnaquizan,
de tonalidades dilatadas
e cadenzas prolongadas, sostidas, rotas...