A paso ceibo

Poñamos a andar a primavera

as herbas todas a medrar

entre beiras llo medio do camiño

soñemos que as cirdeiras enroxecen

de amor ou de vergoña verde

oliva revolucionaria e azul celeste.

O camiño que divide Cima de Vila en dúas parróquias,
Santiago de Cangas e San Romao de Acedre.

SALTO DE ALTURA

 

Vai moitos anos pelo día de hoje

partia um braço que seria co tempo

caminho de pedra pelo que pasearÍa.

Marchei enteira e cheguei partida.

Hoje co lombo menos arqueado

e sem espaldeiras nas que exercitar,

creban-me a miúdo as forças perdidas

sem saber da minha marcha nem partida.

Incertidume que se planta en mim

coma aquel braço de nena partido

que me freou máis tarde na barreira

de aquel despois que veu para quedar-se.

E hoje que? Marcharei enteira,

braços e rostos bem erguidos

sem saber a onde caminhar: ao abismo

ou ás praças dos meninhos loiros

que sem saber me ham de consolar.

E hoje pra mim:

Compostela, amor de água tardeira,

ribeira;

Lugo, amor de água ligeira,

muinheira.

Cunqueiro savía bem daquela Cantiga nova que se chama riveira...

31/05/2012, rememorando aqueloutro 31 de Maio no que partira o braço cumha ducia de anos na cesta do salto...

Adicado a'O Garcia do Outeiro, por recordarme que debía escribir.

Escuros e descastados
vergonza dos veciños.

Concibida en tempos mellores.
Noxo dos que me arrodean
dos impuros que asumen os preceptos dos seus amos,
deses cadelos fieis que se deixan maltratar.

Lingua en extinción
modo de vida ultraxado.
Vergonza propia
non é auto-odio senón subnormalidade non declarada.
Crime por omisión, absurda asimilación do foráneo.

Sentídevos responsables de perder toda posibilidade de ser libres.

QUERO DOURAR-ME CONTIGO

Alecrim, alecrim dourado
Que nasceu no campo
Sem ser semeado.

Alecrim, alecrim aos molhos
Por causa de ti
Choram os meus olhos.

Vento nas xestas em flor

que me abaneas,

fai-me colher a vassoira

e ir de a cabalo dos

mundos mágicos,

dos sonhos doces

feirados de çucre.

Aire que levas contigo

o polen do alecrín

fai que se pouse en min,

que os meus toxos

sejam flor dourada

que me faga relocir. 

Quero que do poço 

Mouro saia a moura 

que me susurre 

silandeira ao ouvido

os versos que estám

por recitar, cantigas

que se ham de cantar.

Orbazai, eu bem sei

que no teu chao a 

grava fai-se pao,

alimenta a primavera

que foxe de min, que

o teu trigo seja flor

que me arrodeie de cor.

Pra escuridá já me

chega a arroutada

desta minha soedá,

senhardá que me 

espanta, carro que 

na Chá nom canta.

Salmo 1

Cando me faga vello e cascarrabias

e os xóvenes comecen a chamarme carroza

ao mofarme da orixinalidade das súas ocorrencias

quizais consiga tostarme ao sol coma un ataráxico

e acepte, por fin, a impepinable verdade

de que ata o máis intrascendente idiota

adoita ter os seus five minutes glory.

Cando ela asome pola fiestra

decídelle que me espere á entrada do portal

pois non son capaz de respetar

nin a hora á que o azar

determinou a miña morte

Ao fin, cando chegue a hora

e baixe as escadas

rumbo ao último suspiro

decídelle aos meus inimigos

que arriba os espero

co doce sorriso dun bufón eterno

e a mesma saca das verdades

das que escapaban en vida

Diego Taboda, 25 Maio 2012. 

Salmo 2

Por poder, podería

podería mirarte coma se non me cansase escoitarte

e podería escoitarte coma se me interesase

Por poder, claro que podería

podería crer que de verdade cres nas túas verbas

infladas coa vaidosa certeza

do novo rico que se esforza en sentir piedade polos pobres

Por poder, podería

podería responderte que a miña vida flúe

dende que descubrín o ioga, a meditación

e os discos de John Lennon

ou podería responderte que cos anos síntome máis xoven

dende que como máis vexetais

e enamórome moderadamente

Podería, por poder, claro que podería!

podería perforar esa hermética burbulla que constrúes

mantendo a distancia as preguntas sen resposta

e eses malos sentimentos que ti chamas karma

Por poder, podería

podería crerte se non soupese que esta viaxe consiste

en tratar de non enganarse, nin nos gozos nin nas sombras

e podería seguir aquí sentado, escoitándote

tratando de responderme, cos ollos húmidos

se vale a pena recordar

aquel tenro orgullo que nos inspiraba

contra todo o que te convertiches

Diego Taboada, 26 Maio, 2012, 

Salmo 3

Entón aparece

ese outro descoñecido que son

para min, para ti, para ambos

para os outros

Insistes; afánaste en entenderme

entre a perplexidade e o desexo.

Entón, nese mesmo instante

volvo a entender

que incluso no amor

hai que ter coragem

para atreverse a sacar as máscaras

Entón, nese mesmo instante

volvo a entender

a fráxil liña

entre o amor e o medo

Entón, precisamente, nese instante

entendo o motivo profundo

da barbarie na que vivimos

Diego Taboada; 29 de Maio 2012. 

MAÇA BELISCADA

Nom posso falar

do centeo que hoje

abaneava nos prados

de Orbazai coa caída da tarde,

das alpacas que enfeitarám

as nossas cántigas na foliada

do torreiro de alcatrám,

da esprança que aluma

nos meus olhos no caminho

de volta e o medo que

me bate no coraçom

por deixar-vos atrás...

Tudo isso quixera con vós

agora partilhar, mais a verba

que sae  hoje é maça beliscada

que nom sei que impulso

me levou a engulipar,

a tuda présa, sem pensar...

Delas quero comer a feixes,

agatunhar por aquela árbore

no fondo da Cortinha

coa que medrei e também

sonhei...

O maxim dos sonhos voltou-se

verde leira dunha ribeira

e do seu ribeirám.

E agora que posso falar,

vou simplesmente sonhar...

Poesías parar un círculo

Miro arredor de min mesmo
eu só me lambo e me masturbo
e como e cago e me corro
e soño só sobre min a miña dominación
do eu que combato aquí, dentro.
Está é a verdadeira verdade do poeta
finxidor que se engana a sí própio.
Esta poesía é pra min, de min, sobre min,
mais podería ser de ti sobre ti para ti
que nin tempo has de ter de lela
ocupado só en ti, na túa creación demiurxica
que só a túa cabeza concibe e que ninguén ve,
Máis  tamén eu creo e vivo e soño e durmo
e ronco mentres o roncón enérxico no silenzo
acribilla as balas do fusil biperino que tes por beizos.
Obi wan kenobi sempre estamos in terra aliena
temos que ocupala pra dicir que temos máis uso
para o abuso.
Eu só eu, simplemente ego coma ti
demócrata convencido de tí mesmo
da túa verdade da túa masturbación
do ego te absolvo da vida que nos fixo así.
Eu democrata que teño a razón.
alpha e omega, Xí, un circulo te arrodea.
Quen és ti? Quen eu? Quen aquel
ao que non podes ver e aqueles que sí?
Esto é de min pero podería ser de tí
que non o vas ler nin entenderás apenas
deitado sobre o divan das nosas dominacións.

LUME DE ESTRELAS

“os teus sonhos de amor abraçados ao desânimo...
Eu irei longe... Minha memória errará nas estrelas
e minha alma será o vento que acarinha plantas,
que acarinha flores sonolentas”.

Alphonsus de Guimaraens Filho

Instantáneas de beloritas

e tantas outras leiras-lerias

que fixerom prender a faisca.

E agora, como velar-se de que

o monte nom arda em labaradas?

Lume de estrelas aló no alto,

paraugas aberto baixo a choiva

que filtrou gotas de agua

no padal dos meus beiços.

Agora ardem in aeternum.

SOPA DE LETRAS

I n t e r m i n á b e l x x

s o p a d e l e t r a s x x

d u n l a d o a o u t r o(x)

d o p a p e l ,x x x x x x

c o m a s e f o s e n x x

a s m i ñ a s m a n s x x

a c a r i ñ a n d o t o d a

a t ú a s u a v e p e l x x

A TORRE

Torres, torres e mais torres

de hoje e de vai tempo

que mudam de pedras

endurecendo a minha

genealogia, esnaquiçando

a ialma que eu mantinha.

Dos     pés                          á                                            cabeza

son      unha                    TORRE                                  de Babel,

e preciso                                                                       dilucidala

escribindo                                                                      no papel.

As palabras                                                                          voan,

permanecen                                                                os recordos.

Eu, de fráxil                                                                    memoria,

camiño aínda                                                             sen esquecer,

levando ás costas                                                        gran historia.

Desafiando                                                               toda natureza

impoñendo                                                                 a miña razón.

Quixen lograr                                                            entendemento

perdín o acougo:                                                     ser do corazón.

Rompín                                                                     o inseparábel,

persigo agora                                                        a reconstrucción.

        Non sei se a estas alturas -no chan-  terá algunha solución.

Camino da noite

Som luz que caminha
entre a brétema lha noite
alumándo-se a sí própia.
Da dor e tristeza a fazer desbroze.

E vou, levando-che minha verba
sobre purgatório lho ceu
para que vejas comigo inferno.

Som, somos, os pobres a andar
as vozes dessamparadas que viajam
benaveiçoados da história que nom nos fala.

Poesía lucense

Benditas incidencias soleadas,
Lugo terra do frío,
primavera lucense intrínseca
variábel de nubes e soles
sempre só eu a mirar...
Eppur si muove
o desexo prendido a unha reixa
encerrando entre telas brincadeiras do río.
Non podemos mirar con sentido,
forceps iracundos presión sobre as feridas.

Hai unha sede inmensa
de viño polas tabernas
carreiras ao redor dunha historia
tan tan vella.
Lugo, en ti mozas roivas,
de caleixóns ao sol.
Eu, quero ir a Lugo também,
mal lle pese a Xosé Terra
para plantar nos meus ollos
os soños da paixón.
Resucitación imposíbel
para este corazón anavallado
por outros corazóns que...
do paso non saíron
e nos perdemos buscando a estrada
de Monforte pola de Chantada.

Palavras se acenden
no maxin en brasas dun vello lume
verbas dun outro río lembrando ao meu.
Lugo onde eu souben
o que é perder, morrer,

Amores incosistentes

No inferno iracundo da ribeira
soñeime ascendendo as túas pernas
co rio despregado no seu leito tal língua.

Entre as fragas asimétricas do Cabe
vin meus beizos arañar sobre o teu ventre
para conquistar o claro enérxico da túa choiva.

Ao seguir agarreime ao para-quedas
lineal e alevoso dos teus brazos,
aterricei na desembocadura da túa fala.

Era viaxe de traballos
alternando sol e sombra
ausencias e abrazos.

Ao espertar impelirme só podían,
neumáticos e ferros, maquinas da ciencia,
non había visceras do paxaro nin trompetas de anxo.

PARVA PRO SUICIDIO

Prudente eterna Penélope

de conhecidos e nom tanto

á que lhe bate nas tempas

a dor alheia de querer petar

na porta desse amor que

nom se deixou xamais

aconselhar no seu papel

de mai por herdança,

irmá, moça e

o máis grande de todos:

parva!

E como sou parva mais

por riba da parvidade

mulher, nom posso

deixar escorregar os meus

fluidos pelas túas baixadas

e electrocutar-me pra morrer

no cenario en acto de serviço.

Elixo, podendo, trocar

essa avoa envolta em pano

preto e retrotraer-me séculos

atrás aos clásicos, ao suicidio

ciceroniano por motivos legais.

Romanos, pragmaticidade...

Canto melhor me iría...

Quem dixo que ser bo

ao final nos salvaría?

Hostias pra todos, suicidio

magnificado, odiada arrogância.

Dende o amor, por descontado.

Por que nom me parirom na cidade?

Eterna e desesperante volubilidade...

SOLSTÍCIO

Na beiriña dunha torre

debuxada aló arriba do papel,

os meus sentimentos

toman o sol,

facéndome caer outrora

nun sono mol.

O ano vai chegando

ao seu solstício de verán

e eu, coma todo,

colhendo-o pelos “pelos”.

Acto de consolaçom:

o importante é facelo

sem perguntar-se cando.

As distâncias nom

contam, sim o resultado,

umhavezfeitonommediremos

acordaquefomossoltando,

a eito.

Mais se ao feito em sim

me remito, a ledicia

percorre-me de N a S,

dumha extremid´autra.

E caio na conta de que

hoje podo caer num sonho mol.

E isso é o que conta,

descontando está já a do banco...

Pécora vida

"Mas se és tu que a procuras,
foguete potentíssimo
impelir-te só pode."

Ricardo Carvalho Calero, Reticencias (1990)

Dessapareço

vou-me

nom me esperes

este lugar nom é meu

a ele eu nom pertenço.

Arramplo com todo

caixas de cartom 

recolho os meus pedaços

de tempo e retorno

o lugar de onde volvo

que ali m'esperam 

os elementos

lha morte minha algum dia

nom eterna com'esta vida.

Nom quero viver

em circulos concénctricos

soio no lineal do tempo cara o inferno.

Soio esperando o que nom chega.

DE JOGOS E JOGADAS

Só podo enredar ao teu carom

se me ensinas a modelar

a coraça que protexa também

o meu coraçom.

Podemos chamalo alfanova,

como o jogo.

Em igualdade de condicions

podo morder-che um beiço

e ti a min o queixo, doutro

jeito eu estaría tocada.

E ninguém falou aquí de jogar

ao “Fundir a flota”.

SONHOS QUE SE RONCAM

Essa mirada de curuxa

pide a berros que alguém

che fregue o lombo

de arriba abaixo ao

ritmo dos batidos do

teu coraçom -bum, bum-

pra rematar con esse

abatemento que cres

ti que non te mata

acreditando incluso

que te fai máis forte

-BUM, BUM-.

Mais pesa cal lápida

de cemiterio, imposíbel

de erguer polos que

están embaixo dela.

Muito, pesa muito,

espero que nom infinito

-BUUUUUUUM!-

Ao teu carom umha

alma núa e solitária

como a túa que busca

aferrar-se á túa pel

e quer recuperar a

túa mirarda perdida.

Parace que a clave

do teu sentir foi

pela janela envolta

no fume de umha

cabicha que se mestura

coa brétema e caeu aló,

enfrente, no fondo do

río que se albisca.

(Inda que é primavera

nessa noite chovisca,

os carros passam

embaixo atravessando

o corisco que vém do río).

E a alter alma esfuma-se

ao outro lado da porta

pisando devagarinho

ao compás do sonho

dos teus ronquidos.

Leva consigo umha arela:

que a intensidade

sonho-ronquido seja

diretamente proporcional.

Sería esprança sublime:

sol que quece trala treboada.

Vendo durmir sonhei que

durmías e roncavas...

LIBRETO DE UMHA ÓPERA

INTRO

Deixemos de ser viúvas

da nossa própia carne

e comecemos de novo.

Nunca é tarde pra continuar

o que outros esboçaron bem

e cambiar o que outros

esnaquiçarom.

Também bem, pra que negalo.

Chegou a hora de mudar

á Rosalía que levamos dentro

por María a Balteira,

e renacer assim numha rebuldeira.

ADAGIO VELLO

O sentir dum país

faise evidente na súa construçom.

E o cenário está assim pintado:

uralita que nom falte,

táboas caídas,

remendos a doquier,

ladrilhos e máis tijolos sem recobrir a esgalha,

enredadeiras de humidade nas paredes,

cabres entrelaçados a mantenta,

encarnadas telhas enverdecidas,

silvas por decoración anexa,

manta ilhante á intemperie por descontado,

papeis de jornal com celo por cortinas,

janelas senhoriais de bloco tapiadas,

frouma humedecente por zócalo,

plásticos multicores por improvisados toldos,

grandes portas de postigo descoloridas,

cimento recobrindo pétreas fachadas,

árbores que nacen na lousa dum telhado.

E já no lateral da casa, e pra rematar,

cartaces –en castelán- anunciando

negocios que há já anos botaron o peche.

Tudo um esperpento racionalmente,

um “horror vacui” da natureza que depreda.

VIVACE NOVO

(Nom é belido ou nom

o poema,

é o país, este, o nosso)

Eu nom quero um cadro assim por matria.

Copiemos o verde harmónico das leiras

e das árbores polo vento bem prantadas

–obviando agora os eucaliptos-.

Mudaremos assim o sentir dum país...

...da nossa paisagem encarnada de abandono.

Transmitamos renovaçom,

movemento, aerodinámica...

...vida em definitiva: Re-matria.

Porque o país segue inda existindo,

-até quando?-

ponhamo-lo pois en alça,

reluzamo-lo!

-Quem pois?-

Tudos os ti e tudos os eu juntos.

BERRA ALTO

Rematarom os tempos

de louvanças e alouminhos.

Chegou o momento de

erguerse, berrar, disparar.

Chamádeme ilusa

por confiada, até há nada

-e com tuda a raçom-.

A pseudopaz facia-me

ver umha mar em calma,

soleosa, sossegada,

-só sesgada-.

Agora chegarom já os tempos,

os tempos som chegados:

de erguerse, berrar, disparar.

Ergue-te já, berra alto, dispara!

Porque disparando a pluma

pode ser umha lança

máis ferinte cá que nos manca,

que cadaquen ao seu jeito

assim o asuma. E o consuma.

E non é umha chança,

foi-che a banca!

Ergue-te já, berra alto, dispara!

DAS MAÇÁS VERDE LEIRA

Xestas, xestas e silveiras

enguedelhando os meus cabelos.

Páxaros no seu rechouchío

que ponhem voz ás minhas

verbas mudas.

Castro de janelas abertas

receptivo ás futuras

espranças,

hórreo que custodia

recordos de ladrilho,

alaranxado, coma

os solpores da sega

de telón de fondo

nunha pena sentada;

Lugo,

tamén ao fondo.

Entre medias,

o verde leira polo

que tantas veces

baixei

a

rolos.

E

máis

abaixo

estrada que atravesou

coa concentraçom,

e seguindo no descenso

macira de froitos

exquisitos que tanto

saboreamos e que

agora xa nom está. Secou.

Tronçou-na o vento,

sentiuse abandoada e morreu.

Orbazai, leva-me

a agatunhar de novo

por aquela árbore,

que um anaco de

maçá verde rinche

nos meus dentes

coma naqueles veráns

nos que quentava o sol

e non havía brisa.

Soio comiamos maçás.

A VIDA

Como se fai a vida

a retorcerse toda unha

contra a outra en fricción.

A pegarse como o lume aos piñeiros

a golpes como a auga

contra leito do rio

cando se abre a presa de Peares.

Como se ri un neno

é o acto da potencia toda

da forza do vento

contra as cumes com'esta

solitárias necesitadas de aixada.

A vida emerxe do roce

dos gallos da forquita

contra a silva

dos golpes de martelo

cara a forxa.

Das notas da gaita

ás orellas do aburrido.

Así quizáis é como a vida

se instala nas coordenadas

do ermo...

A golpes de sede

beizos contra beizos.

De re varia: Recordos e espranças

Eu quixera ser melrinho

e telo pico encarnado

Pícaro já rebuldeiro

que no alto do banço

quer tapar cum dedo o sol

no mencer dourado,

força explícita a da luz

que alumea de día

e também de noite

coa calor que abafa

nos solpores de verám.

Tra-lo burato, o castelo

e o monte aí ao fondo,

paisagem ou alouminho

inconcluso do pasado.

De re varia: recordos.

Viagens astrais nas

que saimos dos nossos

corpos e deixamos fugir

soia, livre, a ialma pra

calmar a sede do eiquí

e agora que nos mata.

E com o pico encarnado

despois de voar voltarám

ao seu ninho os páxaros,

alimentando suas crias

ao tempo que ensinam

amando seu belido canto.

E aló no alto das ramalhas

o sol seguirá generoso

partilhando con nós

esse mencer dourado

que amemos ou odiemos

nos dá folgos de vida:

esprança das arelas.

A aqueles

"Em ti caem belotas

em ti bágoas as nuvens

em ti a avença

em ti sempre eu."

Antom Fente Parada,

Santa Cruz de Viana,

 blog desmembro (12-10-2009)

Polo mar a esta hora

arrecenden as algas

no grove, e os universtarios

lonxe das súas praias soñan.

Ao golpe dun relámpago

esqueceranse delas

cando o viño da bota emigre

a un outro lugar cheo de vilis.

Polo mar, lonxano de min,

amado dos irmaos meus daquí

desta terra pequeniña que dá

sen pedir nada en troques

fartura de poesía

a un mundo cargado de invernía.

Bailan esta noite sen nós

cabalos ceibos que trepan

a sensibilidade dunha dama en alcol.

E a curuxa pronfundo berra

sen que a escoiten corazóns 

en pena.

Ergo noite se prepara para dar paso

as floridas voces que anuncian primavera.

ansias, paixon, coutas desamores.