CIRCE OU O PRACER DO AZUL (GOTAS II)

Na revisom do mito numha volta de género,
Circe arelava conhecer á prudente Penélope
mais lá das misivas intercambiadas.

Arelava entender o seu cerval medo,
ajudarlhe a sandar a coita própia e alheia:
a do amor.

(Circe) A renuncia tinha que ser acto livre,
nom fugida ou mutilaçom.

(Penélope) Arredar-se era amputar um membro
antes de que chegasse a cangrena.

Desleixavam assim aranheiras
que enturbavam seu sentimento: Amar.



N.B.: Entenderase melhor despois de ter lido "Circe ou o pracer do azul", umha revisom ao clásico mito da prudente Penélope e da malvada Circe, alçando assim a bandeira da liberdade, a das mulheres.

N.B. 2: "...Ulises, tes que me prometer que a túa estadía en Eea foi algo máis que unha parada na túa singradura. Se o home que chegou a min non foi o mesmo que abandonou Ítaca, tampouco o home que parta das miñas beiras pode ser o mesmo que chegou a estas praias pedindo refuxio. Tí cambiáchesme moito, nobre laertiada, tampouco eu son a mesma deusa chea de xenreira que te recibiu. Faime sentir que tamén ti mudaches pola miña compaña, que no teu xeito de ver o mundo se pode agora seguir o rastro da miña ollada... Así falou Circe, a da voz dourada, e os ollos de Ulises enchíanse de bagoas ao escoitala..."