As bandeiras flameaban
ao son do vento
e peitos ergueitos e firmes
choraban xuntos as súas bágoas
coma unidos en orgulloso medo solemne
E o confetti caía do ceo
e os soldados marchaban e sorrían
!un, dous, un, dous, un....!
seguindo o ritmo dos pratos
entre o ensordecedor "!viva!" da masa
Aquel día caín na conta
do lambeteiro roupaxe de inocente orgullo
que precede a toda barbarie
Pesquisar este blog
sexta-feira, julho 30, 2010
terça-feira, julho 27, 2010
Medo (3)
Medo de medos
medo sen nome
medo ancorado no corpo
medo de amor negado
medo de nenez renacida
medo sen espacio e sen tempo
medo na procura de luz
medo de ausencia do corpo amado
medo á persecución das conciencias
medo aos sementadores de medo
medo á inmensidade do tempo
medo de infinita insignificancia
medo de vida sen recordos
medo ás identidades trincheira
medo a unha vida de medos
.. medo a unha vida sen medo
medo sen nome
medo ancorado no corpo
medo de amor negado
medo de nenez renacida
medo sen espacio e sen tempo
medo na procura de luz
medo de ausencia do corpo amado
medo á persecución das conciencias
medo aos sementadores de medo
medo á inmensidade do tempo
medo de infinita insignificancia
medo de vida sen recordos
medo ás identidades trincheira
medo a unha vida de medos
.. medo a unha vida sen medo
domingo, julho 18, 2010
Ataraxia éxitus est
O faro apagou-se,
Como hei de navegar esta noite?
Em que partida de naipes
Encalhará a minha balsa?
Que orações rezarei
Desde o meu leito hedonista
Á minha virgem Ataraxia?
Qual será o meu porto
Se o faro se pagou?
Em que calma izarei as velas
Quando o silêncio lostrega no horizonte?
Quando virás Ataraxia
Caminhando sobre as augas
Para afundir a minha barca?
quando calmará a treboada?
Vuvuzela toca,
toca vuvuzela,
no campo da feira
no palco da orquestra.
Há uma flor deitada no vento,
há um cantar tirado do mar.
A íntima essência ortodoxa
traveste-se de percebe
e os símbolos fálicos
são o guarda-chuvas
da castratio plebis.
A eira é uma vuvuzela
ensarilhada nas nuvens...
a vuvuzela é um touro branco,
as calças pesam de enxotas.
O guindastre da lua
recolhe os cavalos tolos
que vêm da feira
Vuvuzela toca,
toca vuvuzela,
no meio da eira
reuchouchio de flanela.
A flor mais cativa do mundo
ensurdece no gume de facas
e do alambique do sol
destilam-se litros de esperma
que se mexem nas vias lácteas
ao compás das vuvuzelas.
Ainda por enquanto todo bem.
Toca vuvuzela,
vuvuzela toca,
nesta nova geira
de laranjas sem manteiga.
Os homens são vuvuzelas
são números do inventário
dum qualquer banco.
Os homens bailam ao som
das enfeitiçadoras vuvuzelas
sem saberem o que são.
E o caralho é um pau.
sexta-feira, julho 16, 2010
Hope
A pesar do rumor da multitude
e das miradas, anónimas, curiosas
A pesar do ruido incesante
nas xunglas de cristal e fume
A pesar das voces
que entran e saen, freneticamente
posuíndome sen espacio e sen tempo
A pesar das palabras
que parece que enchen
e enton van, as moi condenadas
e esfúmanse coma palla seca
A pesar do recordo
que retorna, terco, insistente
traendo nostalxias e ausencias
a mares
A pesar dos pesares
baixo sorrisos forzados
e consolos inútiles
para agrado de imbéciles
A pesar de todo
de non sei onde
e non sei como
naces do máis fondo do corpo
bisbándome
A palabra máxica
que ordea e empurra
a dirección do universo
... esperanza ....
e das miradas, anónimas, curiosas
A pesar do ruido incesante
nas xunglas de cristal e fume
A pesar das voces
que entran e saen, freneticamente
posuíndome sen espacio e sen tempo
A pesar das palabras
que parece que enchen
e enton van, as moi condenadas
e esfúmanse coma palla seca
A pesar do recordo
que retorna, terco, insistente
traendo nostalxias e ausencias
a mares
A pesar dos pesares
baixo sorrisos forzados
e consolos inútiles
para agrado de imbéciles
A pesar de todo
de non sei onde
e non sei como
naces do máis fondo do corpo
bisbándome
A palabra máxica
que ordea e empurra
a dirección do universo
... esperanza ....
Meu coração
Esta terra tem fome
esta terra tem sede
esta terra grita em vão o seu nome
e chora o chão que nada pede.
Esta terra incógnita quer-se sua
e da sua semente;
não se quer alheia e forasteira
para a sua gente.
Esta no cárcere da miséria,
nos Gorgoridas em Madagáscar,
- assaltada e colonizada -
esta Chantada antiga
esta Chantada nova
esta Chantada menina
esta Chantada feminina
esta Chantada - família
esta Chantada - esperança
esta Chantada - Galiza!
A eterna estadeia dos João, Xavier,
Avelino, La Voz del Agro e tantos outros
repenica em coro trágico um
"Chantada ergue-te e anda"
- como em Irlanda, como em Irlanda!-
um Chantada coração da Galiza!
Um passado e um futuro
dos canos do Minho à costa de Matança:
esperança, esperança, esperança!
Esta chantado em ti
esse camaradão tolo e fedelho
com nome coração.
sábado, julho 10, 2010
Ausencias (traducido do castelán)
De tódalas ausencias
a que máis doe
é a ausencia de esperanza
carcomida polo silencio do pobo
De tódalas ausencias
irrita a ausencia do nós
e a indolente arrogancia
de home de estado
sementando olvidos e promesas
coma quen sementa estupefacientes
De todalas ausencias
nin acordarme podo
pois se as xuntase
bañaría tódolos rincons do mundo
De tódalas ausencias
veu a ausencia de futuro
e díxome, che, compadre :
O día de mañán xa non haberá mañán
e entón viviremos nun agora constante
asfixiado por millons de primeiras do singular
De tódalas ausencias
irrita a ausencia de coraxe
mendigando alivios e compracencias
e a voz dos mortos que aínda viven
esixindo verdade, reparación e xustiza
De tódalas ausencias
crece a ausencia de memoria
pavoneando futuros
sementados na máis absurda nada
De tódalas ausencias
temen a ausencia de medo
As máscaras saen por fin
ao baile de disfraces
a música detense
a primeira voz
espida e núa
exclama, por fin :
Gardamos un silencio
bastante parecido á estupidez
a que máis doe
é a ausencia de esperanza
carcomida polo silencio do pobo
De tódalas ausencias
irrita a ausencia do nós
e a indolente arrogancia
de home de estado
sementando olvidos e promesas
coma quen sementa estupefacientes
De todalas ausencias
nin acordarme podo
pois se as xuntase
bañaría tódolos rincons do mundo
De tódalas ausencias
veu a ausencia de futuro
e díxome, che, compadre :
O día de mañán xa non haberá mañán
e entón viviremos nun agora constante
asfixiado por millons de primeiras do singular
De tódalas ausencias
irrita a ausencia de coraxe
mendigando alivios e compracencias
e a voz dos mortos que aínda viven
esixindo verdade, reparación e xustiza
De tódalas ausencias
crece a ausencia de memoria
pavoneando futuros
sementados na máis absurda nada
De tódalas ausencias
temen a ausencia de medo
As máscaras saen por fin
ao baile de disfraces
a música detense
a primeira voz
espida e núa
exclama, por fin :
Gardamos un silencio
bastante parecido á estupidez
Apareceron de novo
os arquitectos de cavernas
coa súa retórica macabra
expulsando odio polas veas
Non teñas medo
Non te escondas
Non pagues coa súa moeda
Non deixes de ollar o mundo
coa irreverencia do neno rebelde
Non deixes de resultar arrogante
perante a humilde hipocresía do odio
Non deixes de amar coa tenrura
dun vello cascarrabias
Non deixes de sentirte libre
digno
noble
recto
e xusto
Non teñas medo ao desexo
Non pretendas agradar a unha maioría
Non separes as túas palabras do corpo
Non trivialices a dor do "outro"
Non te enganes con finales felices
Todo está comezando de novo
a cada segundo
a cada minuto
a cada hora
a cada semana
a cada ano
Todo está comezando de novo
o seu odio
e o teu amor
o seu medo
e o teu desexo
Todo está comezando de novo
non descansarás
na compracencia
das últimas palabras
os arquitectos de cavernas
coa súa retórica macabra
expulsando odio polas veas
Non teñas medo
Non te escondas
Non pagues coa súa moeda
Non deixes de ollar o mundo
coa irreverencia do neno rebelde
Non deixes de resultar arrogante
perante a humilde hipocresía do odio
Non deixes de amar coa tenrura
dun vello cascarrabias
Non deixes de sentirte libre
digno
noble
recto
e xusto
Non teñas medo ao desexo
Non pretendas agradar a unha maioría
Non separes as túas palabras do corpo
Non trivialices a dor do "outro"
Non te enganes con finales felices
Todo está comezando de novo
a cada segundo
a cada minuto
a cada hora
a cada semana
a cada ano
Todo está comezando de novo
o seu odio
e o teu amor
o seu medo
e o teu desexo
Todo está comezando de novo
non descansarás
na compracencia
das últimas palabras
domingo, julho 04, 2010
Andandas de grilos cantam esta noite para min
E estreitam o ceu com as nuvens cara ao rio
Um pouco mais e o ceu poderia caer-nos enriba
Da testa.
Neste espaço aos grilos falta-lhe o vinho e a cerveja
Para ver que as estrelas e as nuvens enriba se lhe venhem.
Numha insólita clarividência ao cam veu-lhe o entendemento
Para deijar de botar-se aos autocarros e o gando
E manhá nom haverá hecatombe em que celebrar sonhos
Feitos realidades por umha espêcie de... valor da vontade,
De atrevemento do cobarde que morre sem amor, every day,
Sem atrever-se a fechar os olhos e nom pensar mais, em nada.
Andanadas de grilos cantam e me acompanham á volta da ruada,
Amdanadas de grilos me cantam que estou errado nesta andanada.
Andanadas de grilos festejam umha outra vez que nom nos atrevemos,
Grilos que nom se detenhem, que nom calam, que nom param.
N-120 e... grilos que andam... andam... andam....
sexta-feira, julho 02, 2010
Nai / Madre (traducido dende o castelán)
Cando o pánico asalta de novo
e imaxino a túa mirada, doce e serena
coma un rumor de ausencia
nun aquí e agora
Cando a gratitude infinda
da túa paciencia de nai
supera con creces
calqueira amor concebible
Cando a túa ausencia faga
sentirme débil e vulnerable
e a túa voz sexa tan sabia
coma o rumor do río
e o tempo das túas miradas
Cando non alcanzo a entender nada
nin do divino, nin do humano
e o teu rostro aparéceseme
coma un consolo
de coñecimento impotente
Cando, ao fin, obsérvome
e vexo en min o resultado
da túa laboura de artesá
A miña ira, o meu amor, o meu medo
o meu odio, a miña anguria
Volven ao misterio
do neno que deixache ser
e do home que agora son
e imaxino a túa mirada, doce e serena
coma un rumor de ausencia
nun aquí e agora
Cando a gratitude infinda
da túa paciencia de nai
supera con creces
calqueira amor concebible
Cando a túa ausencia faga
sentirme débil e vulnerable
e a túa voz sexa tan sabia
coma o rumor do río
e o tempo das túas miradas
Cando non alcanzo a entender nada
nin do divino, nin do humano
e o teu rostro aparéceseme
coma un consolo
de coñecimento impotente
Cando, ao fin, obsérvome
e vexo en min o resultado
da túa laboura de artesá
A miña ira, o meu amor, o meu medo
o meu odio, a miña anguria
Volven ao misterio
do neno que deixache ser
e do home que agora son
Assinar:
Postagens (Atom)