Pesquisar este blog

quinta-feira, agosto 30, 2012

NOJOS


Ás vezes penso que de ter um cam
ao que baixar passear,
o que máis detestaría seria recolher súa merda.

Nom entendo esse nojo.

Despois passo o día lambendo merda humana
com sorriso nos beiços inclusive,
despedindo-me pra voltar ao dia seguinte.

Pior cá baixar um cam tódolos días.

terça-feira, agosto 28, 2012

NO CATARRO DA IALMA: PSIQUE-I-A-TOS.



(Seica reconhecer que non se está ben, é o primeiro paso pra poder estar un pouco mellor)


Suponho que lá se estará bem,
limbo entre a vida e a nom morte,
com máis xente, inda que nom nos falemos.
Paredes em branco pra que a mente copie,
leitos nos que por fim passarám as horas
coas mans quietinhas
pra nom arrepentir-se do que umha nom quer fazer;
id est:
sonhar e desdizer-se acto seguido,
culpar beiços inmaculados que nom cometeram gram pecado...
...mente insana a minha levada por aquel vento primaveral.

Sem ser dona do meu baleiro,
serám outros os que o encham
até que meu corpo caminhe com a minha ialma,
nom sobor das águas, sobram os milagres,
soamentes pelos caminhos direcionados.

ABELHA QUE NOM PRODUCE MEL


“Sen mel nom há quem bote fóra
o catarro.”


E agora que está perto o derradeiro día
começo a botar de menos
o que inda hoje me anda a amolar:
alouminhos que peiteam meus cabelos
ao pé dos meus cabeçais,
solpores andarengos nos que o ceo
arrosado dende o alto máis aló dos cabalos na finca
se fai lúa, crecente de ontem á mesma hora, hoje já chea.

Podería seguir pechando a mesma albariça
de ser colmeia bem colocada que nom derrama súa mel,
mais meus ouvidos som danados cos doces zumbidos que soam
e minha parva coita nom ajuda a que os sorrisos me fagam abelha leda.

É assim como há chegadas amargas que tornam em mel
tinguidas dun nostálgico berniz de morrinha cando se achega um outro momento.
Só espero que no seguinte retorno as fincas luçam desbroçadas
num atardecer de outono multicor,
em consonância co panel cheo de mel que será minha ialma.


UN PASO ADIANTE E OUTRO ATRÁS, GALIZA


Mundo tolo,
xente con lentes de sol
sen querer tiralas.
Non ver as tormentas
telón da escuridade que nós permitimos.

Mundo tolo.

Axudemos a buscar explicación,
atopando o sentido deste mutismo,
sabendo das causas
proporemos así solucións.

Mundo tolo.

Que venda tapa seus luceiros
cando podemos mirar a ceo aberto?
Non podemos ficar caladas
mentres hai companheiras
ás que llo fan estar.
Non.
Non é lícito,
Por elas, fagámolo.

Berrade comigo: Liberdade!

Mundo tolo.

Non somos libres,
ningunha.
Mais se miro arriba,
estrela, unha pequeninha, podo albiscar.

Elas non.
Nengunha.
A cela tapa o ceo.
Nen hai celosía posíbel.
Paréceche xusto?

Mundo tolo.

Por iso queremos loitar,
abrir ollos durmintes,
facer espabilar.

Axudemos a espertar agora,
virá dado após o sono mol.

Mundo tolo.

segunda-feira, agosto 27, 2012

DÉBEDA CO PASADO QUE DEBEMOS AGORA SALDAR

"Atranca as portas, Quereño!
Cerra o camiño a Toral!
Son os lobos! Son os lobos ladroeiros
Son os lobos da camada castelán!"
Romance da Frebe Ramón Cabanillas


Vós, antergos irmaos nossos
loitástedes pelo nosso futuro
que agora vimos empanhar diante nossa,
diante dos olhos apagados da reacçom.

Vós, que fostes ástrago dos anos que viriam,
furando pedras duras de picar
que tinham apenas gachoeiros de esprança.

Nós, por vós, debemos agora luitar,
cravar tércias e cangos de novo,
erguer a dignidade do pobo e
deixar nas airas solimám
que arrede de nós pra sempre aos lobos.

sábado, agosto 25, 2012

LENTAS E PARVAS DIGESTIONS

Posso esquecer primaveras,
ver flores que naçam de novo,
caminhar baixo o corisco levando nos beiços
"chove pra que eu sonhe",
tocar peças que arrolem pra facer durmir,
perder o primeiro sono e espertar na manhá seguinte igualmente leda,
escribir e esboçar sorrisos com as respostas. Posso.

Posso, ser sinceira e espetar o meu coraçom num pao punçante.
Cravar umha e outra vez a verdade e que corram ríos de sangue.
Sentir-me parva por enganada quando me cría a lista.
Sentir-me, por ilusionada quando só havía baleiro, parva posso.
Posso, por insistir en turrar contra um ferro ardendo, por poder.
Por torturada e ociosa sem horiçontes, posso sentir-me mentras desvivo.
Parva.

sexta-feira, agosto 24, 2012

CHEGARA O OUTONO DETRÁS DO VERAM QUE NOM VEU

E voltará de novo o outono,
apanharei landras pra comer carnes,
gardarei maçás pra morder pecados,
asarei castanhas pra reciclar cucuruchos
de novas que já forom idas.
As árbores quedarám núas,
e também eu, núa ao seu caróm
sem sombra que me proteja
nem sol que me queça.

HORA DO TÉ

Dos momentos nos que
a hora do té é lámina fotográfica
e os desertos do fondo
son a infussom
que corre pela soidade das veas.



NA TENDA DAS FLORES

Enfrontar pantasmas do pasado,
encargos alheios que fam sarpulhido na pel.
Chove.
E já nom me valem as flores do jardim
fóra,
ou dentro postas em água.
Eu também as queria envoltas
em laços com mensagem incluida.
Verbas que forom cadea de comunicaçom rota
por exceso de amor ou de amiçade por defecto
alá enfronte ao Sar onde se afogam as penas
envoltas em Galeras de valeriana,
fíos de talho que ficarom sem aflorar pra sempre
na súa cidade
de volta entre a pedra da muralha.

quinta-feira, agosto 23, 2012

Agora


Acabouse xa e nada queda
Que poidas dicirme que me manque.
Eu xa te vin e ti xa me miraches
Elixiches entre dispararme na cabeza
Ou no peito… irme cosendo pouco a pouco
A balazos.

Acabouse que todo foi
E agora son eu quen elixo
E mando e sufro por mandar
Ao destino dos outros aínda que só sexa meu.
E decido: Que chegou tempo,
No que eu mando e ergo muros para túa voz
Llas túas mensaxes.

Agora que as poutas da noite me arrodean
Neste preciso instante en que me abafa a desesperación
Eu decido por terra e tempo de por medio
E serei eu quen algún día ao mirarte os ollos che volva a cara.
Agora, son eu quen mando no meu destino.


Da desesperación


Só me quedan noites
Só vivo nelas desque o día se foi
E viñeron os corvos llas pegas
A cebarse no meu cadáver.
Neves de inverno me aterecen por horas
Gacelas de colmillos afiados me morden
Abelliñas de flor en flor me alivian veleno.
E só, na noite, son capaz de estar esperto
Que o día me rouba a sede que teño de vivir.
Fican para min mil e unha noites
Todas nelas vou e veño coma quen nace e morre.
Nacemos e na noite morremos
Esiximos, soñamos, o día llo amencer
Dozura de amenceres que non chegarán
Dozura é o teu nome que mata e tortura.
Quen en ti perderá o seus soños e os verá nacer
Pan sementado no tempo de colleitar.
Só me quedan noites
Noites habito aínda
Soños que veñen de pegas cubertos.

terça-feira, agosto 21, 2012

PERSPECTIVAS

Botando a vista atrás
Sendo o débil que eu som
Fum forte.

Botando a vista adiante
Inda facendo-me a forte
Sego a ser débil. Mais som.

sábado, agosto 18, 2012

CAMPO DE ESTRELAS EM AGOSTO

Tentava adivinhar das figuras
as formas da simetria nom perfecta
como cego que comprova a cintura
de abelha com suas mans acostumadas.

Tentava imaginar os lumes
daquela estrela pendurada
a carom da ikurrinha, mesma faisca,
como brigadista que escorrenta
lapas na raíz dos peitos ardentes.

Tentava desejar tantas cousas
enriba da tarima flotante que pisava
que eram só bágoas de S. Lourenço
daquela noite já fugazmente passada.

ESTRELA FUGAZ

Fulgia unha estrela in mente
que baixava da estrela em Compostela
i eu seguia esperando
essa noite de S. Lourenço
pra pedir os desejos.
Era já pasado fugaz.

quinta-feira, agosto 16, 2012

Luces de Outono


Na última aperta do verán
Mirei ao ceo e vino ofuscado.

Entón, sentín o mundo irse
Ficar só eu na cima de vila ocupada

Entre bidueiros e chopos de nova planta,
Outono que xa chama

Sen máis ansia que caer
E deixarse ir a un chan abosvente e abonado.

sábado, agosto 11, 2012

Pena heroica bombardeada


Eu tamén soñei cos teus ollos na noite
Eran hipnóticos, eran fixos, eran de moitos colores
Podía ver a través deles
Ardores de peito que non se encerran
Nunha cela de Excel.
Eles falában moito máis cas verbas.

Eu tamén soñei que soñaba realidades
Esperanzas de Pandora que buscaban camiños longos
Portas de orfanatos que non querían ter orfos
E o final chaves perdidas,
palabras que non se din
que se deberían dicir aínda que non se digan.

Eu tamén oín de ti falar nos soños
Só ti tiñas a nube quintón
Só ti sabías que amar non é delito
E o final palabras que se perdían
Amarguras de augardente bailando polas esquinas.

terça-feira, agosto 07, 2012

Esperanza Pandora


Esperanza Pandora,
Aínda non está toda perdida
Que son súas as noites todas
Mentres non vexamos ocaso
Nin amenceres nubrados sobre o val.
A caixa está aberta de par en par,
As virtudes voan e as desidias fican
Esperanza agarda intranquila
Está desastrosamente desconcertada.
Pandora, porque non a espantaches?

sábado, agosto 04, 2012

No time for love


O amor é un tren pasaxeiro
Chega só, dúas nas veces na vida,
Prepárate a cólleto ou afróntate
A vivir sen el.

Coma un solo de guitarra
No medio dunha multitude enfurecéndose
O amor apenas aparece
Na túa camisa e nos teus pantóns
Unha ou dúas veces por vida

Se non o ves pasar
Se o deixas escapar
Quizáis mañá teñas que agardar
A costume, ao monótono ver pasar
Dos días por diante dos teus cristais.

Anteollos sucios, gastados, empañándose
Dentro dun pub entre versos de vasos de tubo.
Son coma néboas que non deixan ver
Máis que envidias in the other side.
Sólos de guitarra que se clavan
Ao pasar das horas na multitude enfurecida
Que berra: No time for love.
No time for love.


sexta-feira, agosto 03, 2012

QUE () ACOMPANHADA

Hoje vou ser escavadora
e vou facer umha boa trincheira
a través
pra cortar 
o caminho que me levou aquí.

Farei-na fonda, bem fonda
pra poder enterrar nela
todos os suspiros que colham.

Deixarei-na ao ar livre
pra que cure bem,
nom posso pechar o oco,
voltaría deixar pista ancha
de fronte pra cair de bruces.

E empoleirada aí no alto
dende a cabina,
o bruido da máquina
tapará minhas salgadas angurias.
Pra nom ser vista nem oida,
pra nom ver ou ouvir.
Melhor soa...Bem? Mal?

MORA

Na manhá anubrada volto,
caminhando soa.
Dende a recta da Areosa
já reconheço os ladridos
da Mora bruando que desconfía
de alguem que lhe estea
a passar por diante.

Todo sería máis fácil se ela me habitasse,
iria a quatro patas,
bem segura, nom arrastrada,
e tería umha estupenda mandíbula
pra trabar com toda a raiba
que dentro me colhesse
ao que arrimar-se ousara.

De ser cadela, seguramente
sería menos humana.

quinta-feira, agosto 02, 2012

TI ALÓ ENRIBA

Mais me gostas canto mais te leo
mentras meu sonho empequenece
por momentos, encolhendo minha ialma
que non alça máis aló do caminho
nem inda que me subira ao máis alto balado
enfronte túa, máis alto ti cas torres de nubens
aló enriba a carom do sol dourado.

"Moitos oficios tem Pericom é nengum bom",
i eu arando sempre en leiras alheias
com todo tipo de cultivos sem ter ideia.

Mais o único que me queda dentro
pra nom morrer na soidade desse meu baleiro
-intento de enche-la com listeça postiça-
é sentir-me orgulhosa desta minha mediocridade
que começou em cero grande e redondo á esquerda.

DO ALENTO SEN SOMBRA DA CRIAÇOM

"Beso soy, sombra con sombra.
Beso, dolor con dolor,
por haberme enamorado,
corazón sin corazón,
de las cosas, del aliento
sin sombra de la creación.
Sed con agua en la distancia,
pero sed alrededor".
Antes del odio, Miguel Hernández

Cos XX.OO entrando a todas horas
pela antena, non podo evitar pensar
na ginasta de monho alto que nom fum
pela raiba de nom ser das elixidas para a equipa
e a saltadora que deixei de ser freada
pra sempre diante do listom.
O medo paraliça, e isso nom é bo!
Cambiei daquela a ginástica
pelo acordeom, inda nom fago hoje
balance de cómo de bo foi o change.

Mais subindo da horta podo entender
de onde sae a ansiada tranquilidá
da vaca que foi becerrinho indefenso:
Mens sana in corpore sano.

TURRIS EBURNEA

E a Ermandina ficaria namorada de ti,
desse sorriso que che anega os beiços
i a cara toda cando falas com calquera
tratando tapar toda queimadura
que habitou na túa amarga pel.

A ela nom lhe fixo falha
saber de flores envenenadas
que nos correm inda á beira dos depósitos
pra ver no teu rosto umha mulher erguida,
dobregada até ao máximo inda com dor de costas.

Olho clínico cicais dos poucos que já quedam anteriores ao 36,
dos que a xente moderna de hoje nom reconhece nos teus olhos saltóns.

Ti mais eu de ter nado cem anos antes
seriamos libertaçom dos vicinhos co estraperlo,
pois o estómago já o tinhamos acostumado ás miudeças
que hoje podemos encher com doces donuts.
E as minhas mans que nom sabem moito de terra ençoufada,
som pela contra espuma feita com xabrom da casa no meio de água.
Poderiam lavar refaijos na manhá fría
alá no lavadoiro do fondo da Cortinha
onde seica também o facia minha madrinha.
 Porque o de refregar lixados alheios já o levo feito arreo,
sorte ou desgraça do meu histérico-histórico latexo.

N.B.: Também minha irmá tendeu (sem se cadra) moito máis cá mim e nom tem as manchas da tela inda atrancadas na pel que habita...Soio que uns som fortaleça e outras torre de marfil...Mais filhas dos mesmos olhos saltóns.

quarta-feira, agosto 01, 2012

"Susurros" de Mallou



Sopra o ar,
faise a escuridade.

Ule a cera, a tranquilidade,
a palabras baixiñas.

Susurros que falan,
susurros que prometen,
susurros que queren.

Préndese un misto,
volta acenderse a luz.

Ninguén falaba,
ninguén prometía
ninguén quería.




Mallou

CARNIS DATA VERMIS

Somos carnes humanas,
eu ás vezes já nom sei
nem o que eu som,
loitando sempre por
reconstruir-me e
aprender-me, indo
ao melhor contra natura
da minha raíz, enterrada
aló no fondo dunha
perpetua noite escura
psicótica, herdada
dos que comerom
do cocho tolo que
só matarom no tempo,
nom antes, da matança.
Estamos tam longe
da própia carne.
E eu tam longe
das puntadas do
vestido da túa carne,
tola, de tam sabia,
que nom che chego
nem á altura dos zapatos.


ALBORADA



  "Non importa agardarei
polo albor do novo día.
Que está comigo a esperanza,
fiando, fía que fía...
Ela fía i eu confío
no albor do novo día"
C.E. FERREIRO


Refugiada baijo as mantas
que nom preciso nesta noite
de lúa chea de agosto,
sonho con ser alborada
que pete nessa porta
no despontar de nova força
que amence con solpor
de día anterior rosado,
facendo renacer coraçons
da noite escura do inverno.

Rechouchío de paxaros
que se dessem os bos días
xuntando súas plumas
pra poder voar ao unísono,
debuxando ondanadas
de amor na veiga que sobrevoam.

Banda sonora da terra das que
ponhem os cabelos de punta,
cambiando acordeom por tamboril
em sinergia coa túa gaita.
Issa sería a alborada sonhada.






Porque me poño triste


Porque me poño triste
Triste me poño
E vexo a silva que arrabuña os meus brazos
Triste de egoísmo
E quero cortala mentres fito
A fouciña entalada na parede.
Porque egoísta son
E triste me poño da ledicia
E vexo a silva e quero enchela
De herbicidas e velenos de morte
E non podo ver as moras
Que aflorarán na primavera.
Porque estou tan deserto
E quero todos os espellismos para min
E os pozos todos de auga
Llas lúas inteiras llo mar todo
Llas sereras llas cancións
E as cordas para outros
E as odiseas e centauros para as silvas.
Porque son home
E inda que humilda me quero rociar
Teño un ego enorme.
E me poño triste
Coma un can sen dono
Coma un animal danado
E quero cortalas silvas
Que do peito me nacen
E me rasgan as vísceras.

Odiosa conciencia


Chegará un día no que me esquezas
E bailen os mozos á noite no Avante
Cancións escritas por ti e feitas para outros
E eu, ficarei ermo na Cima de Vila esquecida
E por tanto liberada, portentosa, eterna.
Aqueles que salten sobre a madeira gastada
Non saberán a penas nada do que eu sei
Que provei a neve da antartida que arde
E que me quemei con ela aguardente extasiosa
Baixo as meles das torres da cidade dos cen mil ríos.
Que eu buceei nos adentros dun demiurgo
E esparexín neles sementes do mundo pequeniño
Que se ergue a golpes e se cabrea
Como se cabrean os cidadáns hoxe a pé de rúa.
Algún día no que no pé do piapaxaro
As almas dos que alí morreron na louseira
Chamen a Deus en voz baixa, para non mancalo,
Para axustar contas. Esquecido eu, soberbia e imperiosa ti
Inundáranse de versos os portos llas tabernas.
Poetas somos pois, todos,
O que  baila e o que ri
O que canta e o que salta
O que soña e o que ama
O que chora e o que sufre.
Poesía, agardamos o teu vento necesario.

ORTIGAS ACTIVADORAS




 "Non hai nengún sitio que non estea cheo de si mesmo"
Ortigas, Xiana Arias.
 

AGROBETA PURIN DE ORTIGAS ECO

O meu óso palomo resinte-se
acostumado á posiçom relaxada
de cadeira inmóbil encorreada
e parez que lhe custa dobregar
pra arrancar as ortigas
que restregándose-me pela pel
fam sentir que tenho sangue
e que sego viva. Milagre!

Labradora que nom fum
no seu día cambiando
sacho por libros libertadores,
nunca é tarde demais
pra aprender se a dita é boa.
E cicais, eiquí de volta,
ençoufadas as mans na terra,
agora reconheço aquelo
de que quem nom cre
em boa mai, cre em má madrastra:
ortigas activadoras de circulaçom aturdida.






A GOLPES

"A golpes
Vivimos
A golpes
Somos
Psicóticos
Da noite
E do día
E a penas
Somos quen
De manter o noso
Decoro.
Sermos pois
Sendo nós
Os cidadáns exemplares".
Jorge Cimadevila.
 
A vida é doce e amarga
a partes iguais.
Mais como describir primaveras
cando o pruido que che anega
a pel te banha de picaduras
que nos chucham o sangue
que por nós corría como
água baixando por um 
regato natural aló no meio do monte?

Tarefa difícil a de ser manancial cristalino
mesturados coa água da traida,
sendo cidadám exemplar 
ao que temos acostumados
aos mosquitos zumbadores.