LAGARTIXA AO SOL

"Me pegunto cuánto ha cambiado el mundo. Mucho ha cambiado sin duda. Esta mujer está sola. Vive sola. Actúa como un alto dignatario que sólo se sirve a sí mismo. Vino a echarse en la hamaca cerca de mis ramas. Estira su cuerpo y piensa. Goza de tiempo para pensar. Para estar así, sin hacer nada, pensando", Gioconda Belli, La mujer habitada.

Lagartixa ao sol no tempo do lagarto.

http://jedena.blogspot.com.es/2011/01/el-tiempo-del-lagarto.html

DE SOLES E SOLSTÍCIOS EM ELX

"Aquí o árbol que vai prarriba adórano",

minha mai dixit.

O solstício queima na pel

de manhá por noite,

eu ponho-me embaixo.

De edificios as torres,

agradam menos á vista

cá vela que ondea em

S. Vicente, marinheira

loira comendo espinacas

cal pipa fumegante de

Popeye o marino.

En terra alheia,

os aspersores reverdecem

ialmas secas, herba

quasi artificial, porém

verde ao fim, cal

fita que rodeia o

vestido do festiclown,

esse si que é belido.

CATA DO SOLSTÍCIO DE VRAO

E cando este brebagem

baixe pelas nossas gorjas

quedaremos livres

dos males da nossa ialma

e de tudo embruxamento

Ardem as cidades velhas
e os corda que um dia forom
músculo palpante de verao
coa chegada do solstício.

Quiçais chegue o día do
lume extinto no que o ave fénix
renaça das súas cinsas.

Acendería again o facho
que faga alumear umha
cidade nova sob cementos
da velha que foi e mudou.
Quem di urbes di humanos,
que po caso som quem as habita.

Quem catara nessse soltstício pra
sentir escorregar gorxa abaixo
o lume purificador que fai
gorgolejar a tolemia, a vida.

SOLSTÍCIO DE VRAO

O sorriso da paz desprendida
arrinca das tebras habitadas,
amor eterno que acode nas
apertas que rodeiam sem cercar.

Nom posso ser quem nom sou,
mais sonhando-me na lumieira
que acende vossos olhos,
deito-me, durmo e descanso
mecida em batuxo de Caronte
na lagoa,
que me esperta na beira
dum outro novo día:
no de hoje, solstício de verám.

Ojalá o vrao fosse acto da potência.
Os paxaros cantariam doutro jeito,
os toxos em flor nom espinhariam.

Salmo 4

Baixen voçes a velo cos seus ollos

abandonen os seus palacios de porcelana

e observen a miseria que emana

do po da terra.

Baixen voçes a sentilo coa súa pel

incendien as súas grandes propiedades

e observen cómo entre o fume

nace un mundo novo

gritando de dor entre as cinzas.

Baixen voçes dos seus pedestais

soltando lastre

ao seu vacuo narcisismo.

Cando menos o esperen

estarán saloucando de pena en silencio

rumiando unha soedade absurda

entre a pel de mulleres

que só son corpo

e os ocos afagos de amigos

que só son máscara.

Baixen, dunha vez, do reino das superficies

arranquen a anacos a pel

da medoñenta ilusao

que constrúen sobre a vida

e sobre voçes mesmos.

Diego Taboada; 2 Xuño 2012.

PARTE MÉDICO/ALFABETO

Pronóstico:

Nado sempre a contracorrente

-betalfa que vai de tras pa diante-

e a meias tintas, sempre no meio.

Comecei no X

pra rematar no M.

Diagnóstico:

Da Xenialidade das teclas,

apertadas;

ao Mal q pica,

salgado.

Tratamento:

Desintoxicaçom,

que ao final as veas vam nas letras 

-do alfabeto-.

Salmo 5

Non abrazo a nostalxia

coma se ésta fose o bálsamo

para un presente pútrido e doloroso

Incluso camiñar entre cristais e escombros

require a imaxinación suficiente

para afrontar o adverso

dende o impertinente desexo

de seguir vivindo

Dende o máis acá, oh, eu terra

invoco a túa materia, imperecedeira e móvil

como a célula nai das palabras

que emanan do meu corpo

Diego Taboada, 15 Xuño 2012.

 

 

 

“A dor abouxa aos intervalos”

X.X.X.

Adiei esboçar espranças

nos cadrados da morte

por soporte moderniçado,

mais o sentemento

fica inda hoje intacto.

Ensarilhada en dar

afouteça alheia,

a própia ficou

eternamente plantada

em maceta de cemiterio.

Flor atrapada no frontispício

da lápida.

“Non ten volta de folla

ti que tanto gostabas de estar quedo,

xa estás quediño e soio sin remedio,

inmobre coma un bichiño calisquera,

esquecido dos homes nun burato.

Ti que tanta xenreira lle tiñas aos bruidos,

xa tes contigo o silenzo cóncavo

dos abismos e das terras virxes”.

Celso Emilio,

Palabras a un morto.

Eterno cadaleito vivinte

esse meu rosto sem

expressom,

erguido nos velorios

recolhendo sempre

bágoas alheias

que nom me escorregam

-por fóra-.

Muro de casa de pedra

que encerreva o meu bater

preto infindo,

protexíame dos loitos.

No colchóm do padrinho

durmira

inda case co seu coraçom

latente entre as sabas,

perto el tapado com

manta de cristal

e traxe de pino, no comedor.

Num Maio, naquela primavera

do Caminho de Santiago,

com bexigas nos pés e na ialma.

ARELAS QUE VENHEM E VAM

“Tudo canto fica em pé é

já só ruina

O tempo um acordeom cos pregos sempre equidistantes

coma os sucos das leiras onde jacem

fitos

os escombros”

XXX, o poeta das tres xis.

Versos abortados nantrontem

adiados por autocensura,

herba amontoada pra lameiro

que arrecendía algo assim:

Semelhante incertidume

no tal horiçonte e no ego

-outrora maio florido

tam cheio de falâcias-

tam, tam, desintegrado

no universo, cal átomo

no                    baleiro

que a desintegraçom

absoluta

sería a perfeçom

que nom acode ao

sangue que corre

pelas veas.

Promesa de parabeniçar

calquer cadaleito

que por fim descansasse

crebadas as cadeias,

sem máis ataduras

có rosário que cruçasse

súas mans.

Revolvo-me agora

nas verbas querendo

erguelas do sartego

na busca de candea

que prenda um gorgolejo.

Apelando ver-lhe as

brânquias á morte,

desejei após colher

fólegos o desiquilibrio

da torre em pé: 

Arelas que venhem e vam...

Em días obnubilados

nom há como enterrar

pra sonhar coa vida.

DUMHA JANELA AUTRA

Erguím a persiana
esa fin de semana
e esbocei um sorriso
coa certeça de que
madrugara máis
eu nesse outro día.

Sobrou tempo pra que
chegara a indelével nova,
mais eu, foliada de por
meio nessa xeira esperada
em Orbazai, confiei en
que numhos días estarías
de volta no fogar.

Agora, a volta foi ida eterna.
Marchaches e as janelas
han-me de parecer máis grises
cá pedra canteada dos marcos.
Nom serám já túas mans
quem as volte abrir embora.

-Sit terra tibi levis-

MULHERES DE CONTINENTE

Tantos anos arrastrando

maleta

e agora que se supóm

que iría pelo ar

quero arrastrar-me.

Serpe que nom sabe o que quer!

Esboçarei espranças futuras

com Roma-Santa?

O Home-Santo ganha a partida,

convívio gravado a ferro na pel.

A Patagonia, As Açores,

O Caribe, Orbaçai...

O mundo na mao.

Somos bóla do mundo

na nossa man que voa.

Temos o poder, somos

mulheres de continente

e contido: vós, eu: nós.

KM CERO

“Kilómetro Cero,
respira en el centro de la ciudad
el alma que se pierde al escapar.
Kilómetro Cero,
comienzo de los días que han de venir,
la lluvia que se derrama por ti”.

Tartaruga das máis reçagadas,

quixem eu ser meiga que voa

da cabalo do rabo da basoira.

Voei no instante, sonhei,

e espanquei contra o chan,

gata á janeira destripada

por essa pedra lançada

ao río que me rebotou:

plenum de injecçom.

Kilómetro cero, donicela

ou lebre, astutas da veemência,

cortina de fume na noite

agora de água, chuvia que

se derrama por ti...

E dos días que ham de vir

elefanta memoriosa, gotas

ilusorias agora aqueles beijos,

gravadas a ferro na pel que

mais doe, a do recordo no

epicentro: Kilómentro cero.

Algún día entenderasme
saberás quen son e porqué
parei aquí neste peirao
de praias de area para o cemento
e augas turbias inapropiadas á meseta.
Saberás quen fun porque serás tí
beberás a mesma pócema amarga
que eu mesmo nas fontes da herbicida
bebín.
Lembrarasme sen saber xa que existo
sen saber quen son eu xa na túa memoria.
Porque está tecido o ego
polos telares do esquecemento,
porque pao en cabeza allea
non é pao que se entenda.
E non, non falo para hoxe
falo para os que serán
sen saber que foron.

Aló onde as cóbregas arrastran

nun asfalto que semella moderno

máis do que aquí tapa os baches;

Hai unha verdade universal, aeterna,

Só coñecida polas máis dianteiros.

Onde as verdades se miden polas línguas

a falar dos ollos máis belos, da pel máis tensa

e os ignorantes non son ilustrados

e os grandes non son humildes.

Aló hai unha verdade xigante

que nin os alfareiros de Gundivós

moldear souberon.

Aló que todos saben onde é 

que todos soñaron por onde se ía

que ninguén quer marchar da súa tutela

sobre as asfalto as cóbregas enchidas

se asoballan a sí mesmas.

MALPICA

Teclas brancas e negras

que noutro tempo eram só

semitonos clásicos em

ton menor. Decadência.

A magia da transformaçom

da materia cambia o

estado da intérprete,

que relouca acompasada

coma tolo libre de cadeias.

Podo beber o mar dende

a janela, o seu susurrar

ouvir dende a cama.

Ondas rompentes na beira.

Embaixo,

acordeom que vém e vai

á minha mam dreita.

Ondas do fole.

Ao fondo as Sisargas,

co faro erguido que baila

dando voltas infinitas,

roncón da gaita

quasi vertical, luceiro

que alumea noite e día

co seu som sem igual.

Malpica, onde nom

há oco tras a mariscada.

O burato é festa,

a soidade temida, foliada.

Malpica, 10/06/2012.

NO PÁRAMO

Maquinaria, tractores

que brúam tapando

a tristeça que paseio

na carbalheira bulideira.

Páramo da verde feira,

que um desses canteiros

labre a pedra que me pesa

alá no fondo, dentro da

nom feira que quero trousar.

Tras acompassar as mans

ao som do vento

que repenica no aro,

abre-pecha o fole,

sube-baixa a mao dreita,

embalsamo a coitadela

que levo coas orelhas

agradecidas dos sabios

que miram atentos

revivindo a súa primavera

negada aló nos páramos

do Páramo.

09/06/2012, de volta da Feira de Primavera do Páramo.

FAME

A única fame que nunca

passei foi a do coraçom.

Tuda a vida piando polo

pao untado em doce

que nunca saciava

e agora descubro que

há fames máis negras.

E a do estómago baleiro

nom o era nada pouco.

Marcharom os carros

que traiam alimento

e os seus guias, já

lá riba no firmamento.

Xalundes...

Agora, hoje, as estrelas

que traiam doçura coa

chuva nocturna da praça

desligam entendementos

en acto de lealdade alheia

porventura, nom sei eu,

se calhar contra da própia.

O único que abofé ganho de

estar tuda baleira por dentro,

sem rancores, culpas ou odios

só por amor, para calquer ti,

é que modelo lentes mágicas

a medida do que quero.

Já quixeram outros...

E co passo dos anos, sim, e

co estómago decote cheio,

o que máis quero encher

é aquel outro baldeirao baleiro.

De moras e moradas

Caracteres,

incluídos os espazos,

un ao lado do outro

-ben xuntiños-

puntos calcetados

dunha manta,

que nos agochaba

no sofá, ben quentiños.

- Aliméntome de sopa tentando quitar a friaxe -

Bate forte

o meu corazón

que as miñas

pálpebras non,

deixo caer bágoas

a cachón

mais non atopo

liberación.

- É unha pescada que se morde a cola -

Pola comisura

dos beizos

absorbo

a miña auga con sal,

e dende

que a volto tragar

xa estou

no mesmo silveiral.

- Podería alimentarme de moras -

De moras e moradas,

a do corazón

é a dos amigos,

sabes que podes

voltar sen de-mora,

pois es ti un ser

dos moi ben queridos.

- Tamén os recordos moran (alimentan) no noso corazón –

Quiasmo enfrontado

Estou no fondo,

no máis profundo,

saio á superficie

sen quen me acariñe!

                                               Non teño e non quero,

                                               quero e tamén teño,

                                               quiasmo enfrontado

                                               cousas do que foi amado!

                                              

                                                                                              Suspiro... Foi, é ou será,

                                                                                              non sei nada do que virá,

                                                                                              nin sequera sei do pasado!

                                                                                              Delicioso café, pero                                                                                                                                              cortado!

O ser é onte-o-lóxico

Tanto ten

o acontecemento

que conte,

no papel atopareino

de remate ilóxico,

todo me parece

tan lóxico-onte:

o ser é Onte-o-lóxico.

Ese “todo” de onte,

que ben podería

ser mañá ou nantronte,

non debería importar

cando o conte.

Só que hai días

que pesan

cal mastodonte.

Aperta que aperta

“Que as bágoas sejam fume...”

Que a pena partilhada

tem forma de aperta sabemos.

Com o debuxo que facemos dela

seguimos buscando nossos caminhos

en linhas paralelas tam, tam, finas

que som case umha unilateral.

Ao final vale-me máis

a túa aperta sinceira

nunha manhá neboenta

cá umha noite no muinho

coa lúa chea namoradeira.

De todos os livros que há

na Pedreira, por que

sempre me dam os olhos

nesse que leva os teus

sonhos no frontispício?

Soio me queda apertar-me

ao sorriso solitário que me sae

coma se fose no pórtico o Daniel.

Policromía desgastada a das minhas

meixelas que non sentem já o teu beijo.

HUMANIDADES

Sexa loucura, o berro, a gargallada.
Sexa o abraio, sexa o terror da noite.
Sexa a morte, xa que é precio da vida.
Sexa a cinsa, xa que é herdo do lume.

Marica Campo

Mentras a roda xira

é sinxelo non sentir

e seguir o empuxón.

-Even it´s easier to make sure

you don´t feel anything-.

A deshumanización

chega ao seu punto

ÁLXIDO

ata

que

cae

en

picado

cal empresario arruinado

no crack do 29 en Wall Street.

E tras a caída na rúa,

tras o choque co muro

quedando sen nada

-a nada que nada-

só nos queda humanizar.

Humanizarnos.

E somos Penélope

que tece e destece.

E somos Marcial

con haikus por epigramas.

-“@ que ten cu ten medo

pero @ que só mira para o seu cu

vai de cu e costa arriba”,

que diría o Leo.

E somos dolce stil nuovo

no Purgatorio de Dante.

E somos Caldeiros grandes

na barca dos soños da vida.

-“Decir que es sueño es engaño:

bien sé que despierto estoy.

¿Yo Segismundo no soy?

Dadme, cielos, desengaños"-.

Somos Humanidá.

Somos Humanidades.

Que nos quedaría pois para

sobrevivir e sobre-levarnos

se non foran as letras,

o sentimento e as historias,

o ti que escribe e o

eu que te leo?

Somos Humanidá.

Somos Humanidades.

Memoria histórica do sentir,

que nos fai latir:

Ser vivo, ser humano.

Humanidades.

N.B.: Revisando o papel das humanidades nesta época de crise absoluta.

Sentado sobre sí

Sentado sobre si mesmo

nun cepo diante da casa

mira as leiras, os eidos todos,

e tece un tesouro coa mirada.

Súas mans retortas polo tempo

seus ollos secos polo vento

súa fronte despexada pola idade.

El abaneado pola historia e súas vainas.

Federico, unha luz brilla en tí

tí sabes que inda somos algo.

Aberto sobre sí alguén o mira

pensa nel un segundo e medio

e conclúe a historia da súa vida.

Foi esto, fixo aquelo, rompeu estoutro.

A este lle a  aquela lle debe 

o primor do seu contento

mais non corresponde como debera.

Non é digno da súa pedra.

Federico, una luz en tí brilla

somos algo que inda tí sabes.

As súas leiras son as brétemas

o seu pan o sol amencido na ribeira

o seu corazón os regos da auga

onde desemboca un boca plantou

as súas vaguidades.

Nada deso permanece neste mundo

hasta a nada polos outros lle é negada.

Federico, ti sabes mellor que ninguén

que non hai nada e da nada somos o imperio.

SKÁRNIO

Hoje susbcrevo-me

amargo sonho vil,

esse que me enganou,

elevou-me ao acantilado

e aló no alto empurrou-me,

dum golpe seco,

ao baleiro.

PLLLLLAF!

HOSTIA!

E alá fum eu de pampa

sem ramalho ao que agarrar-me,

sem pedra contra a que esnafrar-me.

PLLLLLAF!

HOSTIA!

Porque 

nom era ninguém,

nom era nada.

Fora o meu eu 

máis o meu ego

fundidos nun suposto nós.

-E agora na gorja, nós-.

PLLLLLAF!

HOSTIA! 

O meu baleiro enchido por mim,

o meu baleiro, só, esfalcatrueiro,

com tal de nom afundir

para nadar na nada.

Por nadar na nada:

PLLLLLAF!

HOSTIA! 

NOM SABERIA QUE NOMEM PONHER-LHE...

RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA,
RAIBA
E 
MÁIS
RAIBA.
ÁGUA
COM
SAL.
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA,
RAIBA,
AND
AGAIN
AND
AGAIN.
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA
RAIBA,
RAIBA
E MÁIS
RAIBA.
ÁGUA
COM
SARAIBA:
RAIBA.

N.B.: Sempre se escrebe para alguem.

Poesia de amor intrínseco e imposíbel II

O meu amor é fero é imposible

eu só quero a quen eu terribelmente soño

e fago poesías para suplir miñas ausencias

en meu peito frío e impenetrado.

O meu amor é ponte de brétemas

Chaira sobre o Cabe para ir á feira

mercar asa de cántaro á Monforte, Sóber.

O meu amor é puramente ficción

é ver o que ninguén quer ver

mirar máis alá das polas da figueira

tocar o verdor das follas súas.

Non se gaña, non se bebe, non se agarra

el simplemente acende, dispara, aparece...

Como a música da orquesta

no San Miguel de Rosende

que en Cima de Vila arrecende,

ou a do Patrón de San Romao de Acedre

voando por Anllo en Sober.

O meu amor é unha especie de arrecastado

el só quere a quen non o rega.

Poesía de amor intrínseco e imposíbel

Onde cae unha nube de vapor

Onde soben as de algodón

Onde mollan as palmas das mans

e secan os beizos con sal.

Es coma unha nube, ilusoria,

Non te deixas abrazar

nin queres ser cama nin colchón.

As arelas dos namorados de amor

teces e desteces sen compaixón.

Aquí, sentados a mirar aos carros pasar

é máis fácil perder os ollos cara o teu carón

aterecer co frío nestes días de calor.

Pero ti es pura toda nube de vapor

en ti todo o atravesa e nada permanece.

Os invitados a esta festa só beben

Os bailes desta música son sós e románticos

cun mesmo tal artista devorando partes de sí

desde cataratas ou mesmo acantilados.

Non valen pois os versos sen raios e circuncisión.

MAIO I

Maio que foi aló.
Maio que começou
en noites de aben-
çoada água lizgaira,
nom deixes os meus olhos
cegos das túas flores, do
teu verdor, do río que fluiu.

Esperarei deica o Maio
próximo se for preciso,
rebulirei nas túas nubens
cinzando a minha ialma
das túas arroutadas...

Mais trae-me o sol que um
día alumeou na túa verba,
que incendiou a minha estrela,
que me fixo sentir-me e
ver-te no reflexo do luar.

Maio das mapoulas belidas,
vermelhas pacendo na leira,
do amor, adormideiras, filtro
de pétalo mágico: prima-beira.

MAIO II

 Non importa agardarei

polo albor do novo día.

Que está comigo a esperanza,

fiando, fía que fía...

Ela fía i eu confío

no albor do novo día. 

C.E. FERREIRO

Maio dos maios 

na rúa de S. Pedro,

maio das xestas,

das margaridas.

Leiras, ribeiras 

e muinheiras.

Maio das letras,
dos antianiversarios,
dos versus atopados
e dos enriçados...

Maio de aquelas
engaioladas, das hortas,
das norias, nós, liberadas.

Maio da ruada no Rúa,
do acordeóm que brúa,
da túa foliada que se insinúa.

Maio do sudor, do temor,
do albor, da fiada na roca,
do teu fuso tangidor pra
facer tudo maçaroca.