Pesquisar este blog

sábado, março 24, 2012

In crescendo


Sobre a beira da estrada
Hai umhas herbas a prender
Unhos coios as arrodean
E baixo elas finíssima area
Non de praia nen de mar
Case nen de regato pequeno.

Patalexa entre todo este diverso
Unha formiga dessas de cú roxo
E poutas de tesoura.
Grandes insectos crem que pequena
Jantar ou cea divisan, anhelam.
Hai cando a formiga erga suas antenas. 

terça-feira, março 20, 2012

Acima das nossas possibiiidades




Está esta soidade inmunda
a partir-me em dous
o cam nom ladra, a estrada mira ausente
os ceos de Cima de Vila 
nom querem dizer nada.

Quem preguntara por min 
quando a terra fale calada
e o estreito que agarda 
separando norte e sur
se estreite cada vez mais 
ata lambernos a suor.
Verás amor que 
nom ficam autoestradas
só caminhos de terra e po, 
cabalos que agalhoupam
rosas no meu coraçom, 
palavras penduras dalgum outro patim.

Fomos nós, que vivemos 
acima das nossas possibilidades.

quinta-feira, março 15, 2012

O AMOR E O VERSO

Por dias parece que temos na pele

Um longo’e profundo prurido

Qu’escorre p’ràs costas e’o fundo do lombo

Naqueles momentos que querem a mam

D’alguém a pousar-se nalgures,

Desejam ouvir as palavras “tou cá”

Mas nestes instantes ninguém há por perto

O vento do Norte na frente

É toda’a companha que temos connosco.

Porém o prurido d’agora’é vergonha

Por irmos dizer o que segue,

Nom temos costume de ser tam explícitos.

Quantas palavras terám sido ditas

À musa da lírica toda

Falando d’amor e de cousas da ordem?

Sem dúvida’há gente qu’entende’o poema

Com todo’o presente, num hoje

Ou bem como’um ontem ou um amanhám:

Que fique por perto das cousas possíveis

Mas nunca carente d’esp’rança

Que cante saudades da vida que vive.

Embora nem hoje nem nunca’entendemos

Sofrendo’a pancada do vento

O modo em que pode viver-s’entre cánticos,

Como podedes viver sem ser mudas,

Cantar sem ser mortas em vida,

Amar e ter musa sem turnos xebrados.

Mas é musa lírica’apenas aquela

Qu’exige rigores à vate

Jamais a’encoraja a viver e ser livre.

Entom como queres que fale d’amor

S’o tenho comigo no peito?

Fazê-lo seria’expulsá-lo’ao desterro:

Nom podo falar d’arrecendos salgados

De baixa maré na tardinha

Se tenho’o sentido’embriagado do’aroma;

S’o fago nom tenho’os sentidos atentos

Àquilo que quero comigo,

Safoda’essa musa de mil amarguras!

Por isso’é que trago’estes versos bizarros

P’ra dar boa’amostra dos factos

De como bem podo falar d’erotismo

No justo momento’em que podo,

De como bem podo falar d’arrepios

Em peles alheias e próprias,

De como bem podo falar de palavras

Em bocas que sempre desmentem,

Contodo vou ter de pôr freio’aos meus lábios:

Nom sei s’é só conto de velhas,

Mas pode-se-m’ir toda’a força’em palavras.

segunda-feira, março 12, 2012

"Os ollos coas mans, sen disimular"

Houbo un tempo que se pechabas os ollos e non mirabas para ningures o mundo desaparecía o teu redor e non ficaba ninguén máis excepto ti. Envolvíaste nalgo que nin sequera ti podías ver pois o abrilos o mundo voltaba a recompeñerse, o caos. Eso que así o denominaron os antigos gregos e que en verbas de Anta é indescifrábel, inimaxinábel, inconcebíbel e moitas máis desas palabras que non servirían rematadas en -bel. Co paso dos amenceres dourados e as estalactitas nos buratos abertos da terra a maxia indescribibel para estes tempos de testimuños escritos foise extinguindo á vez que o facían os seus posuidores, á vez que ían camiñando detras do tiro e sentándose para participar da grande hecatombe, da procesión dos inmortais cara o Santo Andrés de Teixido. E ao fechalos ollos ou poñerlle as mans por diante o mundo foi desaparecendo cada vez menos deica que un día ficou alí a observalo todo. Aquel día case ninguén se decatou da mudanza e os viandantes das rúas occidentais esqueceronse de ver, ficaron cegos e encerrados no seu propio manicomio.

Só ficou aquela historia na mente dos poetas, nos seus boligrafos bic aliñados en cadea coma os chopos e biduieiros que foron matematicamente prantados en ringleira. Quizáis algún día volva aquí aquel silenzo ignoto, aquel bater de ás tralo paso do sol do amencer, ese cruceiro do sul soñado cara a arxentina a bordo dun barco... Quizáis cando se extingan os homes e fiquen só os nenos poidamos pechalos ollos e saber, que detras das pestanas o mundo desaparece.

quinta-feira, março 01, 2012

Entre o vento do nordes ven o teu alento...

Estou aquí, estou vivo
no tempo me contaxio
no espazo me embalsamo.
Entre a pedra llo tizón
Entre o sol llo chán ribeirao
e deixo que a min veñan se quer
as cousas todas
os soños incertos da túa primavera
a respiración tranquila e teimuda
no vento do nordés.
Non me importa
eu deixo chover, deixo que chova
non penso na estética
tampouco na rima ou na métrica
simplemente deixo vir
cara min entre as cousas todas
que veña cousa calquer que sexa
a que me queiran facer.
Pois seica presto somos
para vir ver beber viver.
Bibe, Vive seica,
deixate logo querer...